PaK 38
Z Wikipedii
PaK 38 (Panzerabwehrkanone 38 – działo przeciwpancerne wzór 38) to niemiecka armata przeciwpancerna kalibru 50 mm opracowana w 1938 i używana w okresie II wojny światowej.
Po raz pierwszy została użyta bojowo przez wojska niemieckie w kwietniu 1940. Po rozpoczęciu inwazji na ZSRR rozpoczęto produkcję amunicji Panzergranate 40 z rdzeniem z wolframu, ponieważ tylko takie pociski mogły przebijać pancerze radzieckich czołgów T-34 i KW. Po wyczerpaniu zapasów wolframu skuteczność armaty PaK 38 jako broni przeciwpancernej dramatycznie spadła. Pomimo że później była sukcesywnie zastępowna nowszymi typami armat, to na wyposażeniu armii niemieckiej pozostała do końca wojny.
[edytuj] Dane taktyczno-techniczne
- Kaliber: 50 mm
- Długość lufy: 60 kalibrów
- Długość armaty wraz z lawetą: 4,75 mm
- Szerokość: 1,83 mm
- Wysokość: 1,1 m
- Szybkostrzelność praktyczna: 13 strzałów na minutę
- Prędkość wylotowa pocisku: 835 m/s
- Masa pocisku: 2,04 kg
- Przebijalność pancerza z 500 m: od 57 do 76 mm w zależności od rodzaju amunicji