Oskar Miłosz
Z Wikipedii
Jeśli możesz, dodaj je teraz.
Oskar Miłosz (ur. 28 maja 1877, zm. 2 marca 1939) - poeta i dyplomata litewski, od dwunastego roku życia mieszkający w Paryżu.
Pisał po francusku, jednak po I wojnie światowej zaangażował się w sprawę niepodległości Litwy. Krewny Czesława Miłosza. Oskar Vladislav de Lubicz Milosz (tak sygnował swoje dzieła) z wykształcenia i z wyboru stał się Francuzem. Wychowany w majątku leśnym Czereja na wschodnich obrzeżach państwa znanego kiedyś jako Wielkie Księstwo Litewskie w wieku 12 lat opuścił dom rodzinny. Rodzice ekspediowali go do Paryża, gdzie został umieszczony w internacie Lycée Janson-de-Sally. Baśniowe krajobrazy rodzinnych stron nie opuściły jednak młodego chłopca wraz z odejściem z rodowego gniazda; ich echo słychać w całej jego twórczości, która w ogromnej części nacechowana jest melancholijnym pięknem tamtych stron. Lata jego już francuskiej formacji przypadają na panowanie w Paryżu i w Europie la belle époque, co jednak znamienite dla całego życiorysu Oskara, czuł się on wyobcowany spośród ówczesnego porządku świata. Po ukończeniu liceum podjął studia nad protogreckimi i protoromańskimi źródłami cywilizacji śródziemnomorskiej, na przykład nad starożytnościami egipskimi, asyryjskimi i hebrajskimi. W latach 1896-99 był studentem École du Louvre i École des Langues Orientales, gdzie pod kierunkiem profesora Eugéne Ledraina, tłumacza Biblii, nauczył się czytać teksty hebrajskie. Debiutuje tomem wierszy Le Poéme de Décadentes opublikowanym w roku 1889. W 1906 wydany zostaje Les Sept Solitudes, a w 1911 Les Éléments. Z tych pierwszych tomów jego twórczości wyziera człowiek zmysłowy, gwałtowny i nieszczęśliwy. Młody poeta podejmuje nieudana próbę samobójczą; niedbale, z papierosem w ustach, siedząc na fotelu strzela sobie w serce. Cudem odratowany powraca do świata żywych, jednak wciąż tkwi w beznadziejnym donjuanizmie, pogaństwie, absolutnej pogardzie wobec absurdu istnienia. W tym czasie wydaje też autobiograficzną powieść Miłosne wtajemnicznie(L’amoureuse initiation) opisującą losy kawalera Waldemara de L... i jego pełnego mistycznej namiętności związku z damą lekkich obyczajów, Clarissą Annaleną. Dalszy etap jego twórczości to dramaty misteryjne Miguel Mañara, Méphiboseth, oraz Szaweł z Tarsu(Saul de Tarse). Dojrzała poezja Miłosza zaczyna się od Symfonii(1915) skomponowanych w latach 1913-14 i zawartych w kilku niewielkich tomikach: Nihumim(1915), Adramandoni(1918), La Confession de Lemuel(1922). W grudniu roku 1914 Miłosz doznaje objawienia mistycznego, przez niektórych porównywanego z Pascalowską „nocą ognia” i jest to punkt zwrotny zarówno jego życia, jak i twórczości. Stopniowo oddala się od poezji i kieruje swe zainteresowania w stronę różnych doktryn hermetycznych. Studiuje kabałę oraz alchemię, powołuje się na spuściznę różokrzyżowców; ścieżkę literackich inspiracji znaczą przede wszystkim Biblia(język jej uważa za szczyt wszelkiej poezji), Goethe, a także Swedenborg, Dante, czy Jakub Boehme. Ukoronowaniem jego twórczości są dwa traktato-poematy metafizyczne: Ars Magna(1924) i Les Arcanes(1927). Wykłada w nich w sposób intuicyjny Ogólną Teorię Względności, matematycznie opracowaną przez Alberta Einsteina, nie wiedząc wcześniej nic o jej istnieniu. Pisma te charakteryzują się przede wszystkim niezwykłą siłą wizji, która oddziaływała na twórcę. Napisane hermetycznym, na pozór nieprzystępnym językiem, niezwykle zintensyfikowane w swoim przekazie, stawiają zabójczą diagnozę współczesności wybiegając zarazem w stronę chwalebnej przyszłości. Autor wciąż poraża siłą poetyckiej namiętności wzbogaconej dodatkowo o czystość i niemal matematyczną precyzję metafizycznej teorii. Równolegle do twórczości literackiej Miłosz prowadzi ożywioną działalność polityczną na rzecz utworzenia niepodległego państwa Litwy. Po przejściu na emeryturę osiada w Fontainebleu; tam umiera nagle 2 marca 1939 roku. W 1966 w Paryżu powstało towarzystwo „Les Amis de Milosz”, którego staraniem na domu poety w Fonatinbleau umieszczono tablicę pamiątkową; członkowie towarzystwa zbierają się co roku w rocznicę jego śmierci. Towarzystwo wydaje także periodyk „Cahiers de L’Association des Amis de Milosz”, w którym publikowane sa dokumenty i zapiski biograficzne oraz naukowe opracowania jego twórczości. Rękopisy poety i jego listy oraz pierwsze wydania dzieł przechowuje się w Collection Doucet, dziale Bibliotheque de St. Genevieve w Dzielnicy Łacińskiej w Paryżu.
