Orzeł Haasta
Z Wikipedii
| Orzeł Haasta | |
 Orzeł Haasta atakuje moa |
|
| Systematyka | |
| Domena | eukarioty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | strunowce |
| Podtyp | kręgowce |
| Gromada | ptaki |
| Podgromada | Neornithes |
| Nadrząd | neognatyczne |
| Rząd | szponiaste |
| Podrząd | jastrzębiowce |
| Rodzina | jastrzębiowate |
| Podrodzina | orły |
| Rodzaj | Harpagornis |
| Gatunek | orzeł Haasta |
| Nazwa systematyczna | |
| Harpagornis moorei | |
| Haast, 1872 | |
Orzeł Haasta (maor. Te Hoikoi lub Te Pouakai) (Harpagornis moorei syn. Harpagornis assimilis syn. Hieraaetus moorei) - duży, wymarły ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych, zamieszkujący niegdyś Nową Zelandię. Jedyny przedstawiciel rodzaju Harpagornis.
- Cechy gatunku
- Najcięższy znany orzeł jaki kiedykolwiek występował na Ziemi. Charakteryzował się potężnymi szponami, wąską czaszką i stosunkowo krótkimi skrzydłami, co sugeruje, że był to ptak leśny. Samice były cięższe od samców.
- Wymiary średnie
długość ciała: do 130 cm
rozpiętość skrzydeł: maksymalnie do 260 cm
waga: samce ok. 10 kg, samice ok. 13 kg
- Rozmnażanie
- Nie odnaleziono jak dotąd szczątków gniazd, jaj czy piskląt orła Haasta, jednak przypuszcza się, że sposób rozmnażania nie odbiegał zbytnio od innych dużych jastrzębiowatych.
- Pożywienie
- Głównie nielotne ptaki. Szacuje się, że masa ofiar wahała się w granicach 1 do 200 kg, a najczęstszą ofiarą nie były, jak się powszechnie sądzi, moa, a nielotne kaczki Euryanas finschi. Prawdopodobnie żywił się również padliną.
- Wymarcie
- Gatunek wymarł w XIII wieku, choć niektórzy twierdzą, że widywano go również w XVII wieku. Prawdopodobną przyczyną wymarcia było wytępienie nielotnych ptaków (w tym przedstawicieli rodziny moa), głównego składnika pożywienia orła Haasta, oraz bezpośrednie polowania. Współcześnie najbliższym krewnym orła Haasta jest orzełek włochaty (Hieraaetus pennatus), z którym miał wspólnego przodka około milion lat temu, a nie jak wcześniej sądzono orzeł australijski (Aquila audax).
- Linki zewnętrzne
