Odkrycia i badania Ameryki

Z Wikipedii

Przedkolumbijskie odkrycia Ameryki

Choć niektórzy badacze uważają, że Ameryka mogła być odkryta już w starożytności przez Fenicjan, chociaż wielokrotnie udowodniono, że pokonanie oceanu jest możliwe, nawet przy wykorzystaniu prymitywnych środków (np. wyprawa Kontiki), to brakuje przekonujących źródeł historycznych potwierdzających ten fakt. Podobnie jest z mnichem Brandanem, który w VI wieku miał jakoby odbyć podróż za Ocean Atlantycki.

Istnieją natomiast niepodważalne dowody, iż kontynent amerykański został odkryty około roku 1000 roku przez wikingów, którzy już wcześniej skolonizowali wybrzeża Grenlandii. Pierwszym, który oglądał, w 985 roku, amerykańskie brzegi, był Bjarni Herjólfsson, który zbłądziwszy w swej podróży na Grenlandię dotarł do wybrzeży amerykańskich. Nie próbował jednak lądować w nieznanych okolicach. W 1000 roku Leif Eriksson, wraz z 35-osobową załogą wybrał się w podróż, w poszukiwaniu nieznanego lądu. Wyprawa wylądowała w kamienistej okolicy, którą podróżnicy nazwali Hallunland - Kamienisty Kraj. Prawdopodobnie były to wybrzeża Labradoru. Opuściwszy niegościnne okolice żeglowali na południe docierając do Marklenland Lesistego Kraju, przypuszczalnie Nowej Fundlandii i dalej docierając do bardziej przyjaznej okolicy, w której nawet rosło dzikie wino. Nazwano ją Winlandia "Kraj Wina".

Był to prawdopodobnie rejonu dzisiejszego stanu Massachusetts. Po przezimowaniu, wyprawa wróciła na Grenlandię. Około roku 1096 inny normandzki żeglarz, Pol Thorfin Karlsefni, zorganizował wyprawę do Ameryki z myślą o kolonizacji, która jednak się nie powiodła. Choć nie ma na to dowodów, należy przyjąć, że Normanowie kontynuowali swe odkrywcze wyprawy przez następne wieki. Znaleziska archeologiczne w północnej Kanadzie sugerują, że wikingowie mogli dotrzeć do Zatoki Hudsona. Najbardziej tajemniczym znaleziskiem związanym z normańskimi wyprawami jest tzw. Kamień z Kensington. Został on odnaleziony w 1898 w Kensington w stanie Minnesota. Runiczny napis na kamieniu mówi, że do tego miejsca w 1362 roku dotarła wyprawa złożona z 8 Szwedów i 22 Norwegów. Autentyczność znaleziska jest podważana przez część uczonych. Jakkolwiek daleko Normanowie docierali i jakkolwiek rozległa ich wiedza na temat kontynentu była, została ona całkowicie zapomniana. Na przełomie wieków XV i XVI, istnienia olbrzymiego kontynentu na zachodzie nawet się nie domyślano.

Wśród innych, domniemanych odkrywców Ameryki wymienia się Joao Vaz Corte-Real, Diderick Pinning, Hans Pothorst i Johannes Scolvus.

[edytuj] Ponowne odkrycie Ameryki

Ameryka została ponownie odkryta w 1492 przez Krzysztofa Kolumba, kiedy to po wielotygodniowej podróży wylądował na jednej z wysp Bahama. W pięć lat później Giovanni Caboto żeglując przez północny Atlantyk dotarł do Nowej Fundlandii, mozliwie tego samego miejsca co pięćset lat przed nim Normanowie.

Otworzył się w ten sposób nie tylko nowy rozdział w dziejach odkryć geograficznych, lecz także w dziejach ludzkości.

Odkrycia i eksploracja północnej części kontynentu i środkowo-południowej od początku potoczyły się różnymi torami. Południe stało się domeną Hiszpanów i w nieco mniejszej skali Portugalczyków. Dowódcy - Kolumb, Cortés, Pizarro - płynęli na zachód z legitymacjami wicekrólów lub namiestników nowych krain, które od razu były włączane do korony. Bogata w złoto Ameryka Południowa stała się miejscem brutalnej ekspansji.

Podróże do Ameryki Północnej odbywane głównie przez Anglików i Francuzów, miały charakter prywatny i finansowane były przez prywatnych inwestorow, jak np. banki i kupieckie kompanie. Szukano tam nowego źródła towarów i nowych rynków zbytu.

Odkrycia i badania Ameryki Południowej i Środkowej

Odkrycia i badania Ameryki Północnej

Powrót do Historia odkryć geograficznych

Zobacz też: Atlas historyczny