Niszczyciele rakietowe typu Suffren
Z Wikipedii
Suffren to pierwszy typ francuskich niszczycieli rakietowych, składający się z 2 jednostek, a zarazem nazwa głównego okrętu typu.
Spis treści |
[edytuj] Historia
W związku z pojawieniem się uzbrojenia rakietowego w konstrukcji okrętów wojennych, marynarka francuska Marine Nationale postanowiła zbudować swoje pierwsze nowoczesne duże okręty rakietowe, przeznaczone do eskortowania grup lotniskowców "Clemenceau" i "Foch". Ich głównym przeznaczeniem miało być zwalczanie celów powietrznych i okrętów podwodnych. Nowe okręty były pierwszymi francuskimi okrętami od początku projektowanymi do przenoszenia pocisków rakietowych. Zgodnie z francuską doktryną, większość wyposażenia i uzbrojenia była produkcji krajowej w celu zapewnienia Francji większej niezależności od innych krajów NATO. W 1960 zamówiono dwie jednostki: "Suffren" i "Duquesne", stępkę pod pierwszy "Suffren" położono 21 grudnia 1962, a wszedł do służby jako pierwszy w 1967.
Okręty typu "Suffren" (FLE 60) początkowo klasyfikowane były we Francji jako krążowniki rakietowe, ostatecznie fregaty rakietowe. Poza Francją jednakże uważane są z racji wielkości i charakterystyk za niszczyciele rakietowe, także z tej przyczyny, że we Francji nie wyróżnia się klasy niszczycieli rakietowych; ponadto otrzymały one znaki burtowe z literą "D" oznaczające niszczyciele w natowskiej nomenklaturze.
| Nazwa (numer) | Położenie stępki | Wodowanie | Wejście do służby |
| Suffren (D 602) | 21 grudnia 1962, Lorient | 15 maja 1965 | 20 lipca 1967 |
| Duquesne (D 603) | listopad 1964, Brest | 11 lutego 1966 | 1 kwietnia 1970 |
Niszczyciele typu "Suffren" wyróżniały się wysmukłą, uznawaną za elegancką sylwetką, o nowej wówczas architekturze, z wysokim komiem spełniającym rolę masztu (masztokominem). Dzięki swojej wielkości i kształtowi kadłuba, charakteryzowały się bardzo dobrymi własnościami morskimi. Charakterystycznym dla nich i niespotykanym wcześniej elementem było umieszczenie anten stacji radiolokacyjnej dozoru powietrznego pod wielką plastikową kopułą (podobne rozwiązanie przyjęto później jedynie na holenderskich niszczycielach typu Tromp, na szeregu innych okrętów stosowano natomiast mniejsze kopuły dla anten). W chwili wejścia do służby okręty posiadały stosunkowo silne uzbrojenie w postaci jednej podwójnej wyrzutni pocisków przeciwlotniczych średniego zasięgu Masurca i pojedynczej wyrzutni rakietotorped Malafon, poza tym uzbrojenie artyleryjskie w postaci dwóch armat uniwersalnych 100 mm i dwóch działek 30 mm. Posiadały także stałe wyrzutnie (katapulty) torped przeciw okrętom podwodnym.
Po wejściu do służby, niszczyciele służyły we Flocie Atlantyckiej, a od 1975 na Morzu Śródziemnym, bazując w Tulonie. Podczas służby nie miały epizodów bojowych. Okręty pozostały w służbie poza 2000 rok, przechodząc w toku służby modernizacje uzbrojenia, a zwłaszcza wyposażenia elektronicznego i walki radioelektronicznej, aczkolwiek nie radykalne. Możliwości okrętów rozszerzyło zamontowanie wyrzutni pocisków rakietowych woda-woda MM38 Exocet ("Duquesne" w latach 1976-77, "Suffren" - 1979-80; równocześnie zastąpiono wieże działek 30 mm pojedynczymi działkami 20 mm). Przydatność okrętów ograniczał brak śmigłowca pokładowego, rozszerzającego możliwości zwalczania okrętów podwodnych, był on jednak typowy dla pierwszego pokolenia niszczycieli rakietowych. W latach 1984-85 na "Duquesne" i 1988-89 na "Suffren" zmodernizowano system przeciwlotniczy Masurca, który jednak pod koniec służby był już mało nowoczesny. Nie miały one także do końca służby nowoczesnych zestawów artyleryjskich obrony bezpośredniej.
[edytuj] Dane techniczne
- wymiary:
- długość - 157,60 m
- szerokość - 15,54 m
- zanurzenie - 6,10 (maks. 7,25) m
- wyporność:
- standardowa - 5090 t (po modernizacjach 5335 t)
- pełna - 6090 t (po modernizacjach 6910 t)
- napęd: 2 turbiny parowe o mocy łącznej 53 300 kW (72 500 KM), 4 kotły wodnorurkowe, 2 śruby napędowe
- prędkość maksymalna - 34 węzły
- zasięg / przy prędkości - 5100 mil morskich/ 18 w., 2000 Mm / 30 w.
- załoga - 355
[edytuj] Uzbrojenie
- 2 pojedyncze armaty uniwersalne kalibru 100 mm L/55 Model 1964 w dwóch wieżach na dziobie (masa pocisku 13,5 kg, donośność 17 km, szybkostrzelność 60 strz/min, po modyfikacji 78 strz/min)
- 2 pojedyncze Działko przeciwlotnicze 30 mm Hispano-Suiza (od lat 1976-77 /1979-80 zastąpione przez 4 do 6 działek 20 mm Oerlikon)
- 1 dwuprowadnicowa wyrzutnia kierowanych przeciwlotniczych pocisków rakietowych Masurca (zapas 48 pocisków, zasięg do 55,6 km)
- 4 pojedyncze wyrzutnie pocisków przeciwokrętowych MM-38 Exocet (zamontowane w latach 1976-77 /1979-80)
- wyrzutnia rakietotorped Malafon (zapas 13 pocisków)
- 4 stałe wyrzutnie torpedowe kalibru 533 mm dla torped L-5 Mod.4 przeciw okrętom podwodnym
[edytuj] Wyposażenie elektroniczne
- trójwspółrzędna stacja radiolokacyjna dozoru powietrznego DRBI 23 (w kulistej osłonie na nadbudówce dziobowej)
- stacja radiolokacyjna dozoru nawodnego DRBV 50 na maszcie (od 1985 na "Duquesne" i 1989 na "Suffren" - DRBV 15)
- dwie stacje radiolokacyjne kierowania pocisków przeciwlotniczych DRBR 51 na rufie
- stacja radiolokacyjna kierowania ogniem artylerii DRBC 32A (w latach 1988-91 zastąpione radarowo-optronicznym systemem CTMS z radarem DRBC 33A)
- radar nawigacyjny DRBN 32
- dziobowy sonar DUBV 23
- holowany sonar DUBV 43 o zmiennej głębokości holowania
- systemy walki radioelektronicznej
[edytuj] Bibliografia:
- Andrzej Jaskuła "Francuskie niszczyciele rakietowe Suffren i Duquesne" w: Morza, Statki i Okręty nr 1/2000
