Nisibis
Z Wikipedii
Nisibis (tur. Nusaybin) - miasto w dzisiejszej południowo-wschodniej Turcji, w prowincji Mardin, przy granicy z Syrią, 50,6 tys. mieszk. (1990), ośrodek transportu i handlu. Miejsce bitwy, w której wojska Egiptu pokonały wojska Turcji w 1839. Ruiny starożytnego Nisibis.
Według danych na rok 2000 miasto zamieszkiwało 74110 osób.
Starożytne Nisibis leżało w Mezopotamii na szlaku handlowym prowadzącym znad górnego Tygrysu nad Morze Śródziemne. Za czasów następców Aleksandra Wielkiego założone ponownie jako Antiochia Mygdonia (od nazwy prowincji Mygdonia). W I wieku n.e. zajęte przez Rzym, następnie na przemian pod władzą Persji i Rzymu - przedmiot walk granicznych. Szczególne znaczenie miasto miało od czasów panowania Septymiusza Sewera, gdyż stanowiło główną twierdzę i kolonię rzymską na Wschodzie, będąc najprawdopodobniej stolicą nowoutworzonej prowincji Mezopotamii i siedzibą namiestnika w randze ekwickiej. Za panowania Konstancjusza II Nisibis było kluczowym punktem obrony i ofensywy Rzymian w wojnie z Persją, będąc nawet oblężone przez armię Szapura II, która jednak nie zdobyła miasta. Jednakże po śmierci Juliana Apostaty i wycofaniu wojsk rzymskich operujących w Mezopotamii na rozkaz Jowiana, Nisibis na stałe przeszło pod władzę Persji (363 r.), po podpisaniu niekorzystnego dla Rzymian traktatu pokojowego.
Od 300 w mieście istniało biskupstwo, założone przez Babu. W V wieku Nisibis stało się metropolią kościelną prowincji Beit-Arbaye z sześcioma sufraganiami, najważniejszym ośrodkiem kościoła nestoriańskiego po stołecznej perskiej Seleucji-Ktezyfonie. Nisibis jest znane ze słynnej szkoły teologicznej ("szkoła z Nisibis").