Nabicie na pal
Z Wikipedii
Nabicie na pal (zwane także nawlekaniem na pal) – jedna z najokrutniejszych form wykonywania kary śmierci, praktykowana od starożytności do XVIII wieku. W okresie starożytnym stosowana była na Bliskim Wschodzie, a od średniowiecza za rozpowszechniła się na ziemiach najeżdżanych przez Imperium Osmańskie, bądź podległych temu państwu - głównie na Bałkanach, ale też na południowo-wschodnich krańcach Rzeczypospolitej.
[edytuj] Przebieg egzekucji
Narzędziem kary był przygotowany wcześniej pal – mocno zaostrzony z jednej strony drewniany słup. Nogi leżącego na ziemi skazańca kat wiązał sznurami lub powrozami do pary koni lub wołów, a pal kładł między nogami skazanego. Gdy zwierzęta zaczynały iść, ciągnęły ze sobą skazańca. Pal wbijał się w człowieka i pogrążał się w nim, ale nie dopuszczano do tego, by przebił go całkowicie. Następnie kat odwiązywał zwierzęta, a słup z nabitym człowiekiem stawiano pionowo. Pod wpływem ciężaru ciała pal pogrążał się coraz głębiej, przebijając powoli wnętrzności. Skazaniec konał przez długi czas, zależnie od wytrzymałości organizmu i stopnia uszkodzenia organów wewnętrznych, trwać to mogło nawet 3 dni. Krzywo wbity pal znacznie przedłużał cierpienia skazańca. Czasami, dla zaostrzenia kary, skazańca po nabiciu na pal smarowano łatwopalną substancją i podpalano.
Szczególne upodobanie do tego rodzaju egzekucji przypisywano hospodarowi wołoskiemu Vladowi III Ţepeşowi którego przydomek oznacza właśnie palownik.
Postać ta ze wględu za okrucieństwo została spopularyzowana w kulturze masowej przez Brama Stokera, który tworząc postać hrabiego Drakulę wykorzystał inny przydomek wspomnianego hospodara - Dracula (Drăculea).
[edytuj] Kara nabicia na pal w filmie
Jednym z najbardziej znanych polskich filmów, gdzie można obejrzeć wykonanie tej kary jest film "Pan Wołodyjowski" (i serial telewizyjny "Przygody pana Michała"), których scenariusz oparty był na "Trylogii" Henryka Sienkiewicza. Tej okrutnej karze poddany był Tatar Azja Tuhajbejowicz za zdradę Rzeczypospolitej.
