Moskwicz
Z Wikipedii
Moskwicz (ros. Москвич) - radziecka marka samochodów osobowych wytwarzanych od 1939 roku.
Spis treści |
[edytuj] Początki
W 1930 roku powstały zakłady AZLK - Awtomobilnyj Zavod Imjeni Leninskogo Komsomola. AZLK jest jedną z najstarszych rosyjskich zakładów samochodowych. Fabryka ta, początkowo filia GAZa wyprodukowała swój pierwszy samochód, KIM 10 w 1939 roku. Model 10 został wysłany do oceny przez Stalina, który nakazał zmianę designu świateł, zezwolił tylko na dwoje drzwi oraz kazał zmienić kilka drobiazgów. W rezultacie samochód został totalnie zmodyfikowany, przez co produkcja ruszyła za późno i była krótkoseryjna. Po wojnie fabryka zmieniła nazwę na MZMA - Moskowskij Zawod Malolitrażnych Awtomobilej oraz wyprodukowała pierwszy samochód pod marką Moskwicz - model 400. Samochód ten był kopią przedwojennego Opla Kadetta, lecz z rozkazu Stalina z dwiema parami drzwi. Modele 400 i 420 były produkowane do 1956 roku, jednak konstrukcja na przestrzeni lat zasadniczo się nie zmieniła.
W 1956 roku opracowano model 402, Samochód ten stylistycznie był dość nowoczesny, jednakże pozostał w nim przedwojenny silnik o pojemności 1,2L oraz mocy 35KM sprzężony z trzybiegową skrzynią biegów. Problem ten rozwiązano w modelu 407, który posiadał 45-konny silnik oraz czterobiegową, manualną skrzynię. Modele te były jednymi z nielicznych Moskwiczy, które z powodzeniem eksportowano.
W 1967 roku powstał Moskwicz 408 z silnikiem o pojemności 1360ccm oraz nową skrzynią biegów zaprojektowaną przez zakłady UZAM. Model 408 powstał również w wersji coupé - Tourist.
Następcą modelu 408 był Moskwicz 412 oparty na konstrukcji BMW 1500 z 1961 roku. Ciekawostką był fakt, iż w tym modelu można było w razie awarii zdejmować bez problemu osłony cylindrów bez negatywnego wpływu na żywotność silnika. Moskwicz zaprzestał produkcji modelu 412 w roku 1986, zaś do połowy lat 90. model ten produkowany był przez samochodowy oddział fabryki broni palnej Izh w Iżewsku.
[edytuj] Samochody rajdowe
Moskwicz próbował również wystawiać swój samochód do kilku wyścigów z raczej miernym powodzeniem. W latach 50. na bazie Moskwicz 420 opracowano wyścigowy samochód - Moskwicz 404 Sport wyposażony w ten sam, przedwojenny silnik, jednak z czterema gaźnikami. Z racji niewielkiej liczby konkurentów samochód ten wygrał trzykrotnie samochodowe mistrzostwa ZSRR. W 1951 roku opracowano samochód w całości zaprojektowany do wyścigów. Moskwicz G1 posiadał aluminiowe nadwozie, silnik o pojemności 1100ccm, który rozwijał moc 70KM i rozpędzał samochód do 190km/h. Silnik ten wyposażony został w cztery gaźniki pochodzące od motocykla Iż 49. Cały samochód ważył około 670kg. Na tej samej bazie technicznej powstał model Moskwicz G2, wyposażony w bardziej aerodynamiczną karoserię i rozwijający prędkość maksymalną 223km/h. W 1961 roku powstał model Moskwicz G3 zaprojektowany przez L.Szugorowa. Silnik umiejscowiono z przodu wraz z przednim napędem. Silnik pochodził od Moskwicza 407, ale z mocą 76KM. W 1964 roku powstał model G4 z silnikiem umiejscowionym z tyłu o mocy 92KM. Model G4 wygrał kilka mistrzostw ZSRR. W latach 60. radziecki przemysł chciał "pokazać bicepsy" również w wyścigach samochodowych i utworzył bolid Formuły 1. W 1965 roku Moskwicz skonstruował ośmiocylindrowy silnik o pojemności 1500ccm, mocy 200KM, który osiągał obroty rzędu 10 500obr/min. Ów silnik zamontowano w modelu G5 stworzonego, by zaspokoić radzieckie ambicje w F1. W tym samochodzie po raz pierwszy zastosowano hamulce tarczowe na wszystkich kołach. Nadwozie wykonane z włókna szklanego przetestowano w tunelu aerodynamicznym. Niestety, niewystarczające dofinansowanie ze strony rządu ZSRR spowodowało zaprzestanie prac nad projektem. Moskwicz_G5 został szybko przemodernizowany pod kątem regulaminu wyścigów mistrzostw ZSRR i otrzymał silnik z Moskwicza 412 o mocy 124KM. Moskwicz również startował w międzynarodowych rajdach, wystawiając rajdowe wersje modeli 407 i 412. Były to trudne zawody jak choćby rajd Londyn-Meksyk w 1968 roku, gdzie Rosjanie zajęli drugie miejsce czy Rajd Safari. Załoga Moskwicza wygrała Tour d' Europe w 1971 roku.
[edytuj] Prototypy
W latach 60., pod okiem Aleksandrowa Gladilina Moskwicz próbował wyprodukować samochód terenowy. Powstały wówczas modele 415 i 416. Silnik pochodził z Moskwicza 407. Seryjna produkcja tegoż modelu została anulowana, gdyż kierownictwo firmy wolało pozostać przy produkcji sedanów. Projekt został wznowiony w latach 70., przez co powstał Moskwicz 2150 z silnikiem pochodzącym z modelu 412, jednakże i on skończył jako prototyp. W latach 60. próbowano także na bazie Moskwicza 408 stworzyć minivana, który miał służyć jako taksówka. Projekt był o tyle ważny, iż w ZSRR transport masowy był ważniejszy aniżeli transport prywatny. Tak powstał Moskwicz PT, projektowany w latach 1964-1965 przez VNIITE z silnikiem umiejscowionym z tyłu. Samochód ten miał być teoretycznie produkowany w Jerewanie w Armenii wraz ze stalową ramą przestrzenną i nadwoziem z plastikowych paneli. Pomimo archaicznego silnika samochód był na wskroś nowoczesny zważywszy na to, iż do dziś plastikowe panele i rama przestrzenna są stosowane w niektórych prototypach. W 1964 roku powstał także minivan NAMI 107 zaprojektowana przez rosyjskie studio NAMI z uwzględnieniem moskwiczowskiego silnika. Był to bardzo ważny pojazd, gdyż był to pierwszy radziecki samochód z przednim napędem.
Bardzo blisko seryjnej produkcji był pewien interesujący model, który niestety z braku funduszy nie wyszedł z fazy prototypu. Był to model 3-5-3, który powstał w 1970 roku na bazie technicznej modelu 2140, nie licząc powiększonego nadwozia. W 1973 roku planowano model 2140 zastąpić przez Moskwicz 3-5-6. Nie wyglądał on oryginalnie, ale posiadał nowe zawieszenie, a stary silnik produkcji UZAM został "podkręcony" do 103KM, 1800ccm pojemności i dostał dwa gaźniki. Oczywiście napędzane były koła tylne i chciano w nim zamontować automatyczna skrzynie biegów. Na rosyjskie warunki był to samochód luksusowy. Kolejnym prototypem produkcji Moskwicza był Moskwicz C3, opracowany w 1976 roku. Posiadał on typowe dla lat 70. pięciodrzwiowe, aerodynamiczne nadwozie oraz silnik z modelu 412. Model C3 planowano także produkować w czterodrzwiowej wersji nadwoziowej typu sedan.
Na przełomie lat 80. i 90. Moskwicz próbował stworzyć MPV. W 1988 roku zaprojektowano Moskwicza 2139 Arbat z nowoczesną stylistyką przypominającą Renault Espace. Posiadał on siedem siedzeń mogacych obrócić się o 180 stopni i odsuwane drzwi po prawej stronie.
[edytuj] Lata 80. i modele obecne
Pomimo opracowania kilku niezłych prototypów rząd uparł się, by skopiować samochód Simca 1308, który otrzymał tytuł Samochodu Roku 1976. Ostatecznie, po kilku próbach powstał w 1986 roku Moskwicz 2141 Aleko. Aleko posiadał napęd na oś przednią, ale z silnikiem umieszczonym wzdłużnie do osi pojazdu. Była to dość niestabilna konstrukcja, gdyż duża część wagi poszła na przód. Stylistycznie przypomina on pierwowzór, jednak z francuskiego oryginału pozostały tylko szyby. Samochód ten nie był nadzwyczajny, jednak był jednym z niewielu radzieckich samochodów mających dość dobrą aerodynamikę (Cx=0,34). Opracowano także prototyp wersji sedan oraz Aleko z napędem na obie osie, który nazwano Ivan Susasin. Moskwicz 2141, który nie był technologicznie zaawansowany, powstawał często w specjalnych wersjach. 2141 KR był ekstremalną wersją tegoż pojazdu, został utworzony w 1989 roku na potrzeby startów w grupie B. Posiadał centralnie umieszczony silnik o pojemności 1995ccm i mocy 175KM. Samochód ten po niezbyt błyskotliwej karierze znajduje się w rękach prywatnych.
Moskwicz próbował także uratować swój wizerunek tworząc samochód luksusowy. Efektem prac był Moskwicz Ivan Kalita, bazujący jeszcze na modelu 2141, ale już z dość przestarzałym silnikiem Renault. Dwulitrowy, ośmiozaworowy silnik o mocy 113KM nie był wystarczający, toteż w ofercie znalazł się także szesnastozaworowy, dwulitrowy silnik o mocy 140KM, również ze stajni Renault. Samochód ten produkowany jest w liczbie stu sztuk rocznie. Powstała także tańsza wersja Kality, Moskwicz Kniaź Władimir.
Następnie Moskwicz Aleko przeszedł facelifting i otrzymał nazwę Svjagotor. Paletę silnikową stanowią silniki UZAM 1.6, VAZ 1.7 pochodzący z Łady Nivy oraz Renault 2.0. Do produkcji użyto wyższej jakości komponentów, zaś same samochody stały się bardziej przystępne. Wersja z przedłużonym rozstawem osi otrzymała nazwę Ivan Dołgoruki.
[edytuj] Modele
- Moskwicz 400 / Moskwicz 420 - 1947 - 1954
- Moskwicz 401 / Moskwicz 422 - 1954 - 1956
- Moskwicz 402 - 1958 - 1963
- Moskwicz 410 / Moskwicz 411 - wersja 4 x 4 - 1957 - 1958
- Moskwicz 407 / Moskwicz 423 - 1958 - 1963
- Moskwicz 403 / Moskwicz 424 / Moskwicz 432 - 1960 - 1965
- Moskwicz 408 / Moskwicz 426 / Moskwicz 433 - 1964 - 1975
- Moskwicz 412 / Moskwicz 427 - 1967 - 1975
- Moskwicz 415 dokładna kopia amerykańskiego Willysa CJ 2
- Moskwicz 416
- Moskwicz 2137
- Moskwicz 2138 1975 - 1988
- Moskwicz 2140 (Moskwicz 1500 - nazwa eksportowa) 1975 - 1988
- Moskwicz 2141 (Aleko - nazwa eksportowa) - 1986 - 1998
- Moskwicz 2142 Sviatogor, Kalita, Kniaź Władymir, Dolgoruki
[edytuj] Pojazdy wyścigowe
- Moskwicz 404
- Moskwicz G1
- Moskwicz G2
- Moskwicz G3
- Moskwicz G4
- Moskwicz G5
