Michał Głowiński
Z Wikipedii
Michał Głowiński (ur. 4 listopada 1934 w Pruszkowie) – teoretyk literatury i znawca nowszych dziejów literatury polskiej, autor lektur polonistycznych, a także prozy wspomnieniowej i esejów, profesor Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, członek PAU.
Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1955 r. uzyskał stopień magistra. Debiutował w 1954 roku, recenzją o Manfredzie Adolfa Rudnickiego opublikowaną w "Życiu Literackim". W latach 1955-58 pracował jako stypendysta w Katedrze Teorii Literatury pod kierunkiem prof. Kazimierza Budzyka. Równocześnie rozwijał działalność krytyczną, recenzując głównie tomy poezji m.in. w "Życiu Literackim" i "Twórczości".
Od 1958 r. w Instytucie Badań Literackich PAN. Habilitowany w 1967 roku na podstawie rozprawy pt. "Cykl studiów z historii i teorii polskiej powieści". W 1976 roku został profesorem zwyczajnym. Od 1990 r. przewodniczy Radzie Naukowej Instytutu.
Jest członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.
23 kwietnia 2001 r. Uniwersytet im. Adama Mickiewicza przyznał mu tytuł doktora honoris causa. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 2004 roku laureat nagrody Herdera przyznawanej przez fundację Alfreda Toepfera w Hamburgu.
Autor licznych prac poświęconych językowi w czasach PRL, szczególnie zjawisku nowomowy.
[edytuj] Bibliografia
- Poetyka Tuwima a polska tradycja literacka (1962)
- Porządek, chaos, znaczenie (1968)
- Powieść młodopolska (1969)
- Gry powieściowe (1973)
- Style odbioru (1977)
- Nowomowa po polsku (1990)
- Marcowe gadanie. Komentarze do słów. 1966-1971 (1991)
- Rytuał i demagogia. Trzynaście szkiców o sztuce zdegradowanej (1992)
- Peereliada. Komentarze do słów 1976-1981 (1993)
- Mowa w stanie oblężenia (1996)
- Czarne sezony (1998, wspomnienia)
- Końcówka (1999)
- Magdalenka z razowego chleba (2001, powieść)
- Gombrowicz i nadliteratura (2002)
- Historia jednej topoli (2003)
- Skrzydła i pięta (2004)
- Ironia (2005)
- Współautor Słownika terminów literackich (1976)
