Michał Bałucki
Z Wikipedii
Michał Bałucki, pseudonim Elpidon (ur. 29 września 1837 w Krakowie, zm. 17 października 1901 w Krakowie) - polski powieściopisarz i komediopisarz.
Pochodził z rodziny mieszczańskiej (jego ojciec był krawcem, a matka neofitką z Kochmanów). Uczęszczał do krakowskiego gimnazjum Św. Anny, a następnie na wydział matematyczno-fizyczny, a potem historyczno-literacki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Należał do organizacji przedburzowców. Nie walczył w powstaniu styczniowym, ale aktywnie uczestniczył w organizacjach spiskowych w Galicji. Otrzymał rok więzienia za działalność konspiracyjną (aresztowany pod koniec 1863).
Debiut literacki to wydane 1861 roku poematy na motywach ludowych. Przeszedł na pozycje pozytywistyczne i propagował je w swojej twórczości. W satyryczny sposób atakował galicyjską arystokrację, a także wykpiwał mieszczaństwo w nią zapatrzone.
Pod koniec życia wiódł spór z ruchem młodopolskim, zrozpaczony popełnił samobójstwo.
Powieści:
- 1864 Przebudzenie
- 1866 Młodzi i starzy
- 1870 Błyszczące nędze
- 1871 Żydówka (powieść)
- 1872 O kawał ziemi
- 1874 Z obozu do obozu
- 1881 Pańskie dziady
- 1881 Typy i obrazki krakowskie
- 1885 W żydowskich rękach
- 1887 Pan burmistrz z Pipidówki
Komedie:
