Max Immelmann
Z Wikipedii
Max Immelmann (ur. 21 września 1890, zm. 18 czerwca 1916) niemiecki lotnik - pierwszy niemiecki as myśliwski z początkowego okresu I wojny światowej. Uzyskał 15 zwycięstw powietrznych.
Urodził się w Dreźnie. W 1905, w wieku 15 lat rozpoczął edukację wojskową w Dreźnieńskiej Szkole Kadetów. Przejawiał talent techniczny i następnie od 1913 studiował budowę maszyn w Dreźnie. Po wybuchu wojny został powołany do służby w wojskach kolejowych, lecz pod koniec 1914 na ochotnika wstąpił do szkoły lotniczej, którą ukończył w marcu 1915 (z wcale nienadzwyczajnym wynikiem).
Służył w północnej Francji, początkowo jako pilot samolotów rozpoznawczych w eskadrze Feldfliegerabteilung 62 na lotnisku w Douai. Za loty bojowe w czerwcu 1915 został odznaczony Żelaznym Krzyżem II klasy.
Sława Immelmanna jako pilota myśliwskiego związała się z nowo wprowadzonym jednopłatowym samolotem myśliwskim Fokker E.I (Eindecker), wyposażonym w istotną nowość - zsynchronizowany karabin maszynowy. Immelmann oraz Oswald Boelcke jako pierwsi dostali nowe samoloty. Zaledwie kilka dni później, 1 sierpnia 1915 lotnisko Douai stało się celem ataku 9 brytyjskich lekkich bombowców B.E.2. Immelmann i Boelcke wystartowali za odlatującymi samolotami. Karabin maszynowy samolotu Boelckego się zaciął, lecz Immelmann zaatakował jeden z samolotów. Jego ogień ranił angielskiego pilota, który został zmuszony do awaryjnego lądowania. Immelmann wówczas wylądował obok zestrzelonego samolotu i osobiście wziął jego dwuosobową załogę do niewoli. Za ten wyczyn otrzymał Żelazny Krzyż I klasy.
Do grudnia 1915 Immelmann zestrzelił dalsze 6 samolotów, stając się ulubieńcem prasy niemieckiej, nazywanym Orłem z Lille (Der Adler von Lille) i rywalizując z Boelckem o kolejne zwycięstwa. 12 stycznia 1916 on i Boelcke, mając po 8 zwycięstw, zostali pierwszymi niemieckimi lotnikami odznaczonymi najwyższym niemieckim odznaczeniem Pour le Mérite (nazwanym później potocznie Blauen Max - po angielsku: Blue Max od koloru orderu i imienia Immelmanna).
18 czerwca 1916 Immelmann zginął w patrolu nad północną Francją, przyczyny jego śmierci nie są do końca ustalone. Najbardziej prawdopodobna jest wersja brytyjska, że został on zestrzelony nad Lens przez dwumiejscowy myśliwiec F.E.2b z załogą: pilot G.R. McCubbin i strzelec J. H. Waller z 25. dywizjonu RFC. Niemcy z kolei przypisywali zestrzelenie Immelmanna artylerii przeciwlotniczej, wersję tę popierał konstruktor samolotu Anthony Fokker. Brat Maxa utrzymywał, że nastąpiło zniszczenie śmigła samolotu i katastrofa na skutek awarii synchronizatora (dwa razy, w kwietniu i maju 1916 Immelmannowi zdarzały się takie awarie, zakończone "odstrzeleniem" śmigła i awaryjnym lądowaniem). Do śmierci Max Immelmann uzyskał 15 zwycięstw powietrznych (drugi as, Boelcke, miał wówczas 13 zwycięstw).
Immelmann był bardzo dobrym pilotem i strzelcem, jednym z pierwszych twórców zasad taktyki walki powietrznej. Jego imieniem został nazwany jeden z manewrów bojowych - zwrot Immelmanna, polegający na zmianie kierunku lotu na przeciwny z nabraniem wysokości (aczkolwiek prawdopodobnie nie on był twórcą tego manewru, ale myśliwce, na których latał: Fokker E.I - E.IV były zdolne do jego wykonania).
Nazwiskiem Maxa Immelmanna nazwano m.in. 2 pułk Stukasów, walczący podczas II wojny światowej.
