Lutowanie bezołowiowe
Z Wikipedii
Lutowanie bezołowiowe – lutowanie przy użyciu stopu niezawierającego ołowiu.
W elektronice najczęściej do lutowania używany jest stop cynowo-ołowiowy. Jednakże od 1 lipca 2006 w Unii Europejskej wprowadzono ograniczenie używania substancji niebezpiecznych w sprzęcie elektronicznym (dyrektywa RoHS), w tym ołowiu w stopach lutowniczych.
Wprowadzenie technologii wymaga zmiany parametów pracy urządzeń lub wymiany ich na nowe dostosowane do nowej technologii. W technologii bezołowiowej występują trudności:
- zwiększona temperatura rozpływu lutowia,
- kulkowanie się lutowia bezołowiowego w piecach do lutowania rozpływowego oraz przy lutowaniu ręcznym ze względu na duże napięcie powierzchniowe.
Podczas lutowania na powierzchni rezystorów i kondenstatorów na korpusie chipu powstawać mogą kulki kapilarne, przy czym w zależności od przyczyny ich powstawania mają one różne rozmiary. Przyczynami takimi są: gorące ześlizgnięcie się (załamanie, hot slump), niedostateczna rozpływność (smarnowność, spreadbility), zwilżalność czy fluidyzacja topnika podczas topienia lutu.
Punkt rozpływu stopu używanego przy lutowaniu bezołowiowym wynosi 215–220°C. Lut bezołowiowy jest matowy o nieco ziarnistej powierzchni, dlatego też wykrywanie niewłaściwych połączeń jest utrudnione.
Skład najczęściej używanych stopów do lutowania bezołowiowego:
- 3,5–4,0% Ag, reszta - Sn (do zastosowań elektronicznych)
- 0,45–0,9% Cu, reszta - Sn (do zastosowań elektronicznych)
- 2,5–3,5% Cu, reszta - Sn (do zastosowań elektrotechnicznych i instalacyjnych)
Dopuszcza się domieszkę poniżej 0,1% każdego z pierwiastków: Pb, Bi, Sb.