Ludwik I Burbon-Orleański
Z Wikipedii
Ludwik I Burbon, Książę de Chartres, później Książę Orleański (od 1723), Andegaweński, de Valois, de Nemours, de Montpensier, de Joinville, de La Roche-sur-Yon; także Hrabia de Beaujolais; par Francji, zwany Pobożny (Le Pieux) - (4 sierpnia 1703 – 4 lutego 1752) - pułkownik-generał królewskiej infanterii, wielki mistrz Połączonych Zakonów św. Łazarza z Jerozolimy i Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel.
Urodził się w Wersalu w 1703 jako jedyny syn Filipa II Orleańskiego, regenta Francji, i Françoise-Marie de Bourbon, Mademoiselle de Blois (legitymizowanej córki Ludwika XIV i jego metresy pani de Montespan). Jako syn Filipa II przy urodzeniu otrzymał tytuł księcia de Chartres. Tytuł ten nosił do 1723, kiedy to uzyskał tytuł księcia Orleańskiego, etc. Żonaty z Augustą Marią Joanną, córką Ludwika Wilhelma, margrabiego Badenii (małż. 13 lipca 1724). Syn: Ludwik Filip I Orleański, Książę Orleański. Córka: Ludwika Maria.
Nosił herb: Na niebieskim tle trzy złote lilie andegaweńskie w słup (2 i 1), nad nimi srebrny label (kołnierz turniejowy).
Był promotorem kultury i sztuki. Nie zajmował się polityką, odmiennie niż to było w zwyczaju na ówczesnym dworze Francji. Za to poświęcał się działalności charytatywnej i szpitalnej, tłumaczył Psalmy i Listy św. Pawła. W 1719 został gubernatorem Delfinatu (Dauphiné). W 1720 został wybrany wielkim mistrzem Połączonych Zakonów św. Łazarza z Jerozolimy i Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel.
Zmarł w opactwie św. Genowefy (Abbaye Sainte-Geneviève) w Paryżu.
| Poprzednik Filip de Courcillon, markiz de Dangeau |
 |
Wielki mistrz zakonu lazarytów 1720 - 1752 |
|
Następca Ludwik Burbon, Książę de Berry |
