Leichte Einheintswaffenträger

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Leichte Einheintswaffenträger
Dane podstawowe
Państwo	Niemcy
Trakcja	gąsienicowa
Typ	działo samobieżne
Załoga	4 osoby
Historia
Prototyp	1943 - 1945
Wyprodukowano	prototyp
Dane techniczne
Silnik	6-cylindrowy, gaźnikowy, chłodzony cieczą silnik rzędowy typu Praga EPA AC2/2 o pojemności 7750 cm³
Moc	103 kW (140 KM)
Transmisja	mechaniczna
Wymiary
Długość maksymalna	6530 mm
Szerokość	3160 mm
Wysokość	2250 mm
Masa
Masa bojowa	~13 500 kg
Opancerzenie
Typ pancerza	stalowy
Grubość pancerza	8 - 20 mm
Osiągi
Prędkości maksymalne
Na drodze	45 km/h
Zdolność pokonywania przeszkód
Zasięg	~200 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Artyleryjskie	1 x armata przeciwpancerna 8,8 cm Pak 43 L/71 kal. 88 mm lub 1 x haubica 10,5 cm leFH 18/40/5 L/28 kal. 105 mm

Leichte Einheintswaffenträger - niemiecki projekt podwozia działa samobieżnego na którym montowana miała być armata przeciwpancerna lub haubica. Prace nad tym podwoziem rozpoczęto w 1943 roku. Początkowo planowano modernizację podwozia Gsw III/IV opartego na elementach czołgów PzKpfw III i PzKpfw IV wykorzystanego wcześniej do budowy dział samobieżnych Nashorn i Hummel, ale ostatecznie za lepsze rozwiązanie uznano podwozie wykorzystujące elementy czołgu lekkiego PzKpfw 38(t).

Na podwoziu Leichte Einheintswaffenträger miało być montowane działo przeciwpancerne 8,8 cm Pak 43 L/71 kalibru 88 mm (kąt ostrzału w pionie od -8° do +20°, zapas amunicji 34 naboje) lub haubica 10,5 cm leFH 18/40/5 L/28 kalibru 105 mm (kąt ostrzału w pionie od -5° do +42°, zapas amunicji 96 naboje). Obydwa działa miały możliwość pełnego obrotu.

Uproszczenie podwozia miało umożliwić rozwiniecie w połowie 1945 roku masowej produkcji wykorzysujących je dział samobieżnych, docelowo planowano produkcję 350 podwozi miesiecznie, ale ostatecznie powstał tylko prototyp.