Krioterapia
Z Wikipedii
Krioterapia (krio- + gr. therapeía - leczenie) to w medycynie leczenie zimnem.
Wyróżnia się krioterapię miejscową (zwana inaczej kriodestrukcją) oraz krioterapię ogólną.
Krioterapia miejscowa polega na przyłożeniu przy pomocy specjalnego aplikatora bardzo niskiej temperatury, która dostarczana jest do miejsca zmienionego chorobowo. Zabieg zamrażania i rozmrażania powtarza się w jednym cyklu kilkakrotnie. Doprowadza to do zamarzania zawartości komórek, pękania błon biologicznych i w konsekwencji destrukcji tkanki. Krioterapia miejscowa stosowana jest do leczenia:
- zmian skórnych łagodnych i złośliwych (np. brodawki skórne, choroba Bowena)
- zmian powstałych na błonach śluzowych (np. leukoplakia, pachydermia, kłykciny kończyste)
- destrukcji zmian łagodnych i nowotworowych w obrębie jamy brzusznej, zwłaszcza wątroby (np. naczyniak)
Krioterapia ogólna polega na poddaniu całego ciała przez krótki czas (do 3 minut) działaniu bardzo niskich temperatur (około -150 °C). Powodować to ma reakcje organizmu na zimno, które są korzystne w leczeniu wielu chorób.
Krioterapię można stosować m.in. w takich przypadkach jak:
- zapalenia stawów (reumatoidalne, młodzieńcze przewlekłe, reaktywne, łuszczycowe, zesztywniające zapalenie kręgosłupa)
- zmiany zapalne stawów o podłożu metabolicznym - dna moczanowa
- przewlekłe zapalenie kręgosłupa szyjnego
- zespół bolesnego barku
- zapalenie okołostawowe ścięgien, torebki stawowej i mięśni
- zespół fibromialgii (choroby reumatyczne tkanek miękkich)
- zwichnięcie i skręcenie urazowe stawów
- uszkodzenie łękotki
- naderwanie ścięgien i mięśni
- zwalczanie przewlekłego i patologicznego bólu (metoda zachowawcza)
- zwalczanie odruchowej i ośrodkowej spastyczności mięśni w procesie rehabilitacji neurologicznej
- ostre i zadawnione urazy sportowe i pooperacyjne
oraz dla odnowy biologicznej
- u przemęczonych fizycznie i psychicznie osób dorosłych
- u sportowców wyczynowych
Przeciwwskazania:
- krioglobulinemia
- kriofibrynogemia
- αgammaglobulinemia
- hemoglobulinuria napadowa
- ropno-zgorzelinowe zmiany na skórze
- neuropatie układu współczulnego
- niedoczynność tarczycy
- znaczna niedokrwistość
- stosowanie niektórych leków (neuroleptyki, alkohol)
- wyniszczenie i wychłodzenie organizmu
- schorzenia mięśnia sercowego lub aparatu zastawkowego serca w okresie niewydolności krążenia
- przecieki żylno-tętnicze w płucach
- ciężkie postacie dusznicy bolesnej wysiłkowej i dusznicy bolesnej spontanicznej
- różnego pochodzenia ostre schorzenia dróg oddechowych
- miejscowe zaburzenia ukrwienia
- zaawansowana miażdżyca
- choroba nowotworowa
- zespół Prinzmetala
- obecność miejscowych odmrożeń
- uszkodzenia skóry
- nadciśnienie tętnicze znacznego stopnia
- klaustrofobia
- wiek powyżej 65 lat
- dusznica bolesna wysiłkowa i spontaniczna
- zaburzenia rytmu serca przy jego częstości wyższej od 100/min.
- przebyte zakrzepy żylne i zatory tętnic obwodowych
