Kozacy dońscy
Z Wikipedii
Kozacy dońscy stanowili nieregularną formację jazdy, charakteryzującą się oryginalną strukturą i nietypowym systemem zarządzania.
Szeregi kozaków dońskich były zasilane przez zbiegłych chłopów i dezerterów z wojsk kierowanych do obrony granic. Największe kozackie zgromadzenia powstały nad Dnieprem (Sicz zaporoska), Donem i Jaikiem (obecnie rzeka Ural).
Gdy w XIX wieku carat stał się potężniejszy, kozacy zostali przekształceni w armię regularną. W rzeczywistości regularne formacje kozackie wchodziły w skład armii polskiej już od drugiej połowy XVII wieku. Ich uzbrojenie i wyposażenie były bardzo różnorodne, lecz głównie składało się z sejmitarów (rodzaj szabli wschodnich), pistoletów i lanc. Kozacy raczej nie używali opancerzenia, z wyjątkiem zakładanych niekiedy lekkich kolczug, nosili długie kaftany bez guzików i wysokie futrzane czapy. Podobnie jak lekka jazda, atakowali w luźnej formacji. Byli szybcy i zwrotni, skuteczni w rajdach na tyły wroga i manewrach oskrzydlających. Często wykorzystywano ich do zajmowania terenu i służby granicznej.