Kopia (broń)
Z Wikipedii
Kopia – jest bronią drzewcową bazującą na włóczni, jednakże przystosowaną do używania przez konnych. Była powszechnie używana niemal wszędzie, gdzie były wojska konne, stając się tradycyjną bronią europejskich rycerzy.
W Europie kopie turniejowe różniły się zdecydowanie od tych używanych na wojnie. W turniejowych koniec był zakończony tępo, gdyż nikomu nie zależało na tym, aby trwale okaleczyć przeciwnika. Kopie używane w czasie działań wojennych zbliżone były bardziej do zwykłej włóczni, będąc przystosowane jednocześnie do trzymania ich w jednej ręce.
Kopia weszła w użycie w średniowieczu i przetrwała do końca XVI wieku w Europie Zachodniej (w Polsce do połowy XVIII). Była bronią jednorazową, dającą jeźdźcowi wielką siłę uderzenia w pierwszej fazie walki (podczas zderzenia z przeciwnikiem kopia łamała się). Jej ciężar i długość pozwalały na walkę nawet z piechotą uzbrojoną w długą broń drzewcową (np. piki). Była także bardzo kosztowna.
Na wyróżnienie zasługuje kopia husarska – drążona w środku, po to by obniżyć ciężar i powiększyć długość. Kopia husarska była najdłuższą bronią drzewcową używaną kiedykolwiek przez jakąkolwiek jazdę. Osiągała nawet 6,2 m długości. Co ciekawe, kopia husarska była jedyną bronią kupowaną husarzom przez króla (czyli skarb państwa) w całej historii I Rzeczypospolitej.
Kopia, zwana także pocztem, była również podstawową jednostką konnej chorągwi i składała się z:
- rycerza
- giermka
- zbrojnego sługi
- konnego kusznika lub łucznika
