Kocham pana, panie Sułku
Z Wikipedii
Kocham pana, panie Sułku – komediowe słuchowisko radiowe autorstwa Jacka Janczarskiego.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Historia tego słuchowiska zaczęła się w 1973 r., kiedy to reżyser Jerzy Markuszewski zamówił u Janczarskiego cykl komediowy. Nie precyzował tematyki, ale powiedział ma być śmiesznie i mają występować baba i chłop. Pierwsza emisja miała miejsce jeszcze tego samego roku w programie III Polskiego Radia w Ilustrowanym Tygodniku Rozrywkowym. Słuchowisko było następnie emitowane w różnych programach, głównie w Trójce, choć także w Jedynce. Ogółem ukazały się na antenie 294 odcinki, wciąż emitowane są one w Powtórce z rozrywki. Ostatnie odcinki nagrane zostały już po nagłej śmierci Janczarskiego.
[edytuj] Fabuła
W większości odcinków jedynymi bohaterami słuchowiska są tytułowy pan Sułek - niezbyt inteligentny, wieczny uczeń szkoły podstawowej oraz rencistka pani Eliza, która jest jego opiekunką. Czas w słuchowisku płynie zgodnie z rzeczywistym, zatem między pierwszym, a ostatnim odcinkiem mija prawie 30 lat. Niewiele jednak się zmienia:
- pani Eliza wciąż jest rencistką;
- pan Sułek mimo podeszłego już wieku wciąż jest uczniem szkoły podstawowej;
- pani Eliza wciąż bez wzajemności kocha się w Sułku;
- oboje wciąż mieszkają w rozlatującej się szopie i ledwo wiążą koniec z końcem;
- pani Eliza wciaż powtarza kocham pana, panie Sułku, a Sułek odpowiada Cicho!.
[edytuj] Obsada i postacie
W prawie wszystkich odcinkach jedynymi występującymi jest pani Eliza oraz pan Sułek. O ile Marta Lipińska od początku miała grać panią Elizę, o tyle Krzysztof Kowalewski do roli pana Sułka został zwerbowany w ostatniej chwili. Według jego opowieści początkowo do roli Sułka Janczarski przeznaczył Kazimierza Kaczora. Kaczor po prostu nie zdążył pojawić się na nagraniu, a naglił termin emisji i tu pojawił się Kowalewski. Zapewne wyszło to serialowi na dobre, gdyż Kowalewski miał dużo większe doświadczenie aktorskie, szczególnie radiowe. Oprócz nich występowali także:
- Jan Kobuszewski w kilku odcinkach gra listonosza i wypowiada kilka słów;
- Ewa Gawryluk w kilku odcinkach gra listonoszkę i jej miłość do Sułka jest głównym motywem odcinków;
- Maciej Zembaty w 7 odcinkach gra główną rolę u boku Celińskiej;
- Stanisława Celińska w 6 odcinkach gra główną rolę u boku Zembatego;
- ? gra korepetytorkę;
- Henryk Borowski w jedym z odcinków gra pradziada Huberta;
- Jacek Janczarski gra narratora.
Janczarski pisał do prawie każdego z odcinków bardzo dowcipne zakończenie i prawie każde z nich czytał sam, jednak w początkowych odcinkach zakończenia czytane były przez innych. Byli to m.in. Stefan Friedmann, Maria Czubaszek, Jerzy Markuszewski, Jan Tadeusz Stanisławski i inni.
Oprócz występujących postaci są też takie, o których bohaterowie opowiadają. Ponieważ w większości odcinków grają tylko Eliza i Sułek, dużo opowiadają o innych osobach. Głównym bohaterem opowieści jest Gajowy Marucha, jego podopieczny Cypis oraz doktor Wałaszewski, choć pojawiają się także inne osoby (głównie z otoczenia Sułka). Gajowy Marucha jest także bohaterem większości dowcipnych zakończeń czytanych przez Janczarskiego.
[edytuj] Serie i odcinki specjalne
Słuchowisko powstało w 1973 r. a ostatnie odcinki realizowane były już po śmierci Janczarskiego, która nastąpiła w 2000 r.
Pierwsze powstały prawdopodobnie odcinki z serii Saga Rodu Wymęga-Zarawiejskich, które jednak nie są uważane za należące do opisywanego słuchowiska.
W latach 70. i 80. powstało ok. 100 odcinków. Większość z nich to typowe odcinki z serii, o różnej tematyce. Janczarski nazywa je różnie, głównie Spotkania z panem Sułkiem. Powstało także kilkanaście odcinków nieco innych, nazwanych Spotkania z przyrodą o tematyce przyrodniczej. Większość miała inną czołówkę, głos osła.
W latach 90., po przerwie zaczęły powstawać kolejne odcinki. Janczarski numerował je od 101. Fabuła nie uległa zmianie, oboje w dalszym ciągu mieszkali w starej szopie, a Sułek nie ukończył szkoły podstawowej. W kilku odcinkach pojawia się wątek miłości listonoszki do Sułka i pojawia się nowa aktorka. Wszystkie rozpoczynały się bardzo charakterystycznym motywem muzycznym, Janczarski wszystkie nazywał już Kocham pana, panie Sułku, a po każdym odcinku czytał dowcipne zakończenie dotyczące Gajowego Maruchy.
Na uwagę zasługuje też 6 specjalnych odcinków z lat 90., w których nie występuje ani Eliza ani Sułek. Jest to krótka seria (odcinki 128-133), w których występuje Stanisława Celińska jako Celińska oraz Maciej Zembaty jako Zembaty. Odwrócono tu role: Celińska jest prostą (wręcz prostacką) policjantką, a Zembaty bardzo bogatym biznesmenem. Zembaty jest zakochany w Celińskiej, ta jednak wciąż odrzuca jego zaloty.
[edytuj] Ciekawostki
- Ukazało się wydanie książkowe zawierające niektóre epizody cyklu, kilka z nich doczekało się też ekranizacji jako krótkie formy w TVP.
- W 2004 roku ukazało się wydanie archiwalnych audycji na płycie CD.
- W radiowej Trójce emitowano także krótkie słuchowisko Saga Rodu Wymęga-Zarawiejskich, o którym wspomniano na początku.
- Po śmierci Janczarskiego w radiowej Trójce ukazyły się wspomnienia ze współpracy z nim, m.in. Kowalewskiego i Lipińskiej.
