Kościół Świętej Trójcy w Tykocinie
Z Wikipedii
Kościół pod wezwaniem Świętej Trójcy w Tykocinie oraz zespół klasztorny pomisjonarski został wzniesiony z fundacji Jana Klemensa Branickiego, w latach 1740 - 1750.
Późnobarokowy Kościół zamykający wschodnią ścianę Dużego Rynku w Tykocinie, jest budowlą typu bazylikowego, z okazałą elewacją frontową. Charakterystycznie dla tego regionu pokryty jasnożółtym tynkiem glinowym oraz czerwonym pokryciem dachowym. Po obu stronach elewacji frontowej znajdują się dwie wieże połączone z korpusem kościoła łukami i arkadami w kształcie półkolistych skrzydeł wykończonych w części dachowej misternie wykonanymi rzeźbamni. Dziedziniec świątyni zamknięty jest od czoła żelaznym ogrodzeniem i bramą zdobioną popiersiami czterech ewangelistów.
Trójnawowe wnętrze kościoła zdobią polichromie ścienne z 1749 r. wykonane przez Sebastiana Ecksteina zakończone pozłacanym i bogato zdobionym barokowo-rokokowym ołtarz głównym z ok. 1750 r. W bocznych nawach znacznie mniejszych i wspartych na czterech potężnych filarach znajduje się sześć ołtarzy również polichromowanych i złoconych. Wszystkie obrazy w nawach bocznych namalowane zostały przez Szymona Czechowicza. Na ścianach po obu stronach wejścia dwa portrety małżonków Branickich, Jana Klemensa i Izabeli z Poniatowskich. Polichromie sklepień nawy głównej i naw bocznych są dziełem Władysława Drapiewskiego z lat 1910 - 1912 wykonanymi zgodnie z trendami malarstwa XVIII w. Konfesjonały, bogato zdobiona ambona i chrzcielnica pochodzą z ok. 1750 r.
Nad wejściową ścianą kościoła rozciąga się balkon chóralny z organami. Zbudowane zostały około 1760 r. podobnie jak towarzyszący kościołowi zespół klasztorny z fundacji Jana Klemensa Branickiego. Organy odrestaurowane zostały w latach 1997-1999 .
Tuż za kościołem znajduje się plebania przeznaczona przez misjonarzy na seminarium duchowne, a obecnie plebanię parafii rzymskokatolickiej.
