Kniaź Igor
Z Wikipedii
Rodzaje oper | |
---|---|
singspiel | opera buffa (opera komiczna) | opera seria (opera poważna) | dramma giocoso | grand opera | kantata dramatyczna | |
Rodzaje głosów | |
basso profondo | bas | baryton | tenor | kontratenor | kastrat | kontralt | alt | mezzosopran | sopran | sopran liryczny | sopran dramatyczny | sopran koloraturowy | dyszkant | |
Pozostałe pojęcia związane z operą | |
akt | aria | libretto | partytura | prapremiera | premiera | primadonna |
Kniaź Igor (Князъ Игор, w Polsce znana też pod tytułem Książę Igor) - czteroaktowa opera z muzyką i librettem napisanymi przez Aleksandra Borodina.
[edytuj] Osoby
- Igor Swiatosławicz, tytułowy książę - baryton
- Jarosławna, druga żona księcia - sopran
- Włodzimierz Igoriewicz, syn Igora z pierwszego małżeństwa - tenor
- Włodzimierz Halicki, brat Jarosławny - bas
- Konczak, chan Połowców - bas
- Gzak, chan Połowców - rola niema
- Konczakowna, córka Konczaka - mezzosopran
- Owlur - tenor
- Niania Jarosławny - sopran
- dziwczęta, rosyjscy bojarzy, wojownicy, lud
[edytuj] Treść
Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.
Czas i miejsce akcji: XII wiek, Ruś.
Książę Igor wyrusza na wojnę przeciw Połowcom. Towarzyszy temu zaćmmienie Słońca. Bojarzy bezskutecznie odradzają wyprawę. Wyprawa okazuje się klęską, a książę wraz z synem trafiają do niewoli. Połowcy atakują gród wroga i go zdobywają. W obozie wroga przetrzymywani są więźniowie. Przygotowywany jest plan ucieczki Księcia i jego syna. W ostatniej chwili uciekających zdradza zakochana w Igoriewiczu Konczakowna. Chan pozwala im jednak uciec i obiecuje rękę córki Włodzimierzowi. Po powrocie Księcia do miasta wraca porządek.
[edytuj] Historia utworu
Libretto zostało oparte na Słowie o pułku Igora. Fabuła opery charakteryzuje się luźno połączonymi scenami oraz niezbyt logicznym rozwiązaniem. W operze znalazły zastosowanie chóry przypominające muzykę prawosławną, typowo rosyjskie ballady i folklor. Sama opera powstała w ciągu około dwadziestu lat. Po śmierci kompozytora instrumentalizację doprowadzili do końca Mikołaj Rimski-Korsakow i Aleksander Głazunow. Prawykonanie odbyło się w Petersburgu 25 października 1890 roku. Polska premiera odbyła się dopiero w 1954 roku w Poznaniu.
Źródła:
- Stromenger Karol: Iskier przewodnik operowy, Warszawa, Państwowe Wydawnictwo Iskry, 1976
- Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.