Klemens XIII
Z Wikipedii
| Klemens XIII | |
 |
|
| Herb | |
 |
|
| Imię łacińskie | Clemens PP. XIII |
| Data wyboru | 6 lipca 1758 |
| Imię i nazwisko | Carlo della Torre Rezzonico |
| Urodzony | 7 marca 1693 |
| Zmarł | 2 lutego 1769 |
Carlo Rezzonico, starszy (7 marca 1693 w Wenecji - 2 lutego 1769 w Rzymie), Włoski duchowny katolicki, od 1758 papież Klemens XIII.
Pochodził z bogatej rodziny kupieckiej. Kształcił się początkowo w szkole jezuickiej w Bolonii, następnie na Uniwersytecie w Padwie (gdzie obronił doktorat obojga praw) i w Papieskiej Akademii Dyplomatycznej w Rzymie. Podjął pracę w Kurii Rzymskiej, pełnił szereg funkcji, m.in. referendarza Trybunału Papieskiego Sygnatury Apostolskiej, gubernatora kilku prowincji (1716 Rieti, 1721 Fano), relatora Kongregacji Św. Consulty, audytora Roty Rzymskiej ds. Wenecji. 23 grudnia 1731 przyjął święcenia kapłańskie. Papież Klemens XII wyniósł go do godności kardynalskiej, z tytułem diakona S. Nicola in Carcere. Wziął udział w konklawe 1740, na którym wybrano na papieża Prospero Lambertiniego (Benedykta XIV). Nowy papież mianował ks. Rezzonico wizytatorem apostolskim Bazyliki Św. Piotra (grudzień 1740), a w marcu 1743 wybrał go na biskupa Padwy i osobiście udzielił sakry biskupiej 19 marca 1743.
Jako zwierzchnik diecezji wzorował się na św. Karolu Boromeuszu i sam zyskał opinię świetego. W 1747 podniesiono jego rangę kardynalską, został prezbiterem tytułu S. Maria in Aracoeli (w 1755 prezbiterem S. Marco). Na konklawe zwołanym po śmierci Benedykta XIV (1758) początkowo wybrano na papieża kardynała Cavalchiniego, jednak wobec tej kandydatury weto zgłosili przedstawiciele Francji. Konklawe przedłużyło się do 53 dni, ostatecznie wybrano kardynała Rezzonico 6 lipca 1758. 16 lipca 1758 nowy papież, który przyjął imię Klemensa XIII, został koronowany.
Ponad 10-letni pontyfikat zdominowała sprawa jezuitów. Pewne kroki przeciwko zakonowi podjął już Benedykt XIV i mocarstwa europejskie spodziewały się kontynuacji jego polityki. Klemens XIII nie podzielał jednak poglądów poprzednika, przyjmował w Rzymie wygnanych jezuitów zarówno z Portugalii, jak i Hiszpanii i Francji. Doszło do zerwania stosunków dyplomatycznych z Portugalią, gdzie szczególnie aktywnie działał na rzecz kasaty zakonu pierwszy minister markiz Pombal. Papież wydał 7 stycznia 1767 bullę Apostolicum pascendi munus, w której zawarł pochwałę jezuitów oraz stwierdził, że atak na zakon jest równoznaczny z atakiem na Kościół. Nie powstrzymało to dalszych działań antyjezuickich, tym razem w Neapolu, Sycylii i Parmie; wreszcie Francja zajęła część enklaw państwa papieskiego, Awinion i Venaissin.
Klemens XIII szukał rozwiązania w zwołaniu narady kardynałów, zmarł jednak na atak serca dzień przed zebraniem konsystorza. Zakon jezuitów został skasowany przez jego następcę, Klemensa XIV.
Obok problemu zakonu jezuitów papież zmagał się z rozwijającym się w Niemczech ruchem febronianizmu, którego przywódcy domagali się ograniczenia władzy papieskiej. Klemens XIII występował przeciwko niektórym prądom oświeceniowym, umieszczając m.in. dzieła Rousseau na indeksie ksiąg zakazanych. Wydał także specjalną encyklikę (1766), w której potępił wszystkie publikacje sprzeczne z doktryną katolicką. Nakazał zamalowanie fragmentów dzieł sztuki przedstawiających nagość w Kaplicy Sykstyńskiej.
Wśród ogłoszonych przez niego świętych był Jan z Kęt, profesor Akademii Krakowskiej.
Źródła:
- Richard P. McBrien, Leksykon papież. Pontyfikaty od Piotra Apostoła do Jana Pawła II, Warszawa 2003
- internetowy słownik biograficzny kardynałów Salvadora Mirandy
|
