Kazimierz Secomski
Z Wikipedii
Kazimierz Secomski (26 listopada 1910 w Kamieńsku, powiat Piotrków Trybunalski - 29 listopada 2002), ekonomista, działacz państwowy.
Ukończył studia w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie (1931), od 1955 z tytułem prof. nadzwyczajnego, 1960 prof. zwyczajnego nauk ekonomicznych; od 1960 członek korespondent PAN, od 1966 członek rzeczywisty PAN.
1938-1939 był wykładowcą w Szkole Głównej Handlowej, podczas okupacji aktywny w tajnym nauczaniu; 1945-1949 dyrektor departamentu w Centralnym Urzędzie Planowania, 1946-1950 zastępca profesora na UW; 1948-1981 pracownik naukowy Szkoły Głównej Planowania i Statystyki. 1949-1954 dyrektor departamentu w Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego (PKPG), 1954-1955 dyrektor generalny w PKPG, 1955-1956 zastępca przewodniczącego PKPG; 1957-1968 zastępca przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów; 1968-1971 zastępca sekretarza naukowego PAN; 1971-1976 pierwszy zastępca przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów; 1976-1980 wicepremier; 1978-1980 przewodniczący Komitetu Rady Ministrów ds. Zagospodarowania Wisły; 1980-1985 zastępca przewodniczącego, a 1985-1989 członek Rady Państwa.
1980-1989 poseł na Sejm, 1985-1989 przewodniczący Koła Posłów Bezpartyjnych w Sejmie IX kadencji.
1957-1962 wiceprzewodniczący Rady Ekonomicznej przy Prezesie Rady Ministrów; 1986-1989 członek Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa.
Odznaczony m.in. Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1974) i Orderem Sztandaru Pracy; dr honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego (1975), Akademii Ekonomicznej w Poznaniu (1970), Akademii Ekonomicznej w Krakowie (1984), honorowy obywatel miasta Kamieńska. Laureat nagrody państwowej I stopnia (1974) i II stopnia (1970).
Autor ponad 200 publikacji z dziedziny polityki społeczno-ekonomicznej, planowania i inwestycji, m.in. Podstawy planowania perspektywicznego (1966), Elementy polityki ekonomicznej (1970), Polityka społeczno-ekonomiczna, zarys teorii (1977), Ekonomika regionalna (1982), Teoria regionalnego rozwoju i planowania (1987).
