Kazimiera Iłłakowiczówna
Z Wikipedii
Kazimiera Iłłakowiczówna (ur. 6 sierpnia 1892 w Wilnie, zm. 16 lutego 1983 w Poznaniu) – polska poetka, tłumaczka. W latach 1908-1909 studiowała w Oksfordzie a od 1910 do 1914 na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1915-1917 służyła jako sanitariuszka w armii rosyjskiej. Od 1918 pracowała w MSZ, w latach 1926-1935 była sekretarką Józefa Piłsudskiego, a po jego śmierci znów w MSZ. W latach 1936-1938 odbyła tournée po Europie z wykładem o marszałku Piłsudskim. W 1939 ewakuowała się do Rumunii, gdzie spędziła wojnę. W 1947 wróciła do Polski i zamieszkała w Poznaniu.
Otrzymała państwową nagrodę literacką (1935) oraz Nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki (1967). 5 października 1981 Uniwersytet im. Adama Mickiewicza przyznał jej tytuł doktora honoris causa.
Wydała m.in. zbiory wierszy:
- Ikarowe loty (1911);
- Śmierć Feniksa (1922);
- Złoty wianek (1927);
- Popiół i perły (1930);
- Wiersze bezlistne (1942);
- Lekkomyślne serce (1959);
- Szeptem (1966).
Oprócz wierszy pisała również prozę poetycką a także utwory sceniczne - Rzeczy sceniczne( 1969), wspomnienia - m.in. Ścieżka obok drogi (1938), Niewczesne wynurzenia (1958) oraz wiersze dla dzieci. Była także autorką wielu przekładów.
Zobacz też: polscy pisarze
