Kambyzes II
Z Wikipedii
Kambyzes II (staroperskie Kanbuzhiya, zm. w lipcu 522 p.n.e.) - król Persji od 529 p.n.e., syn Cyrusa II Starszego, pochodził z dynastii Achemenidów.
Już w 538 p.n.e. wraz z ojcem zdobył Babilon. Gdy Cyrus II wyruszył na podboje w Chorezmie (walki z Massagetami), mianował Kambyzesa swoim zastępcą dla zachodniej części imperium (Kambyzes rezydował w Babilonie). Cyrus z wyprawy nie wrócił i Kambyzes został kólem. W 525 p.n.e. rozpoczął wyprawę przeciw Egiptowi. Pokonał faraona Psametyka III (z dynastii saickiej) w bitwie pod Peluzjum, zdobył główne miasta Memfis i Teby i ogłosił się faraonem, zaś swego brata imieniem Bardija czym prędzej odesłał do Persji. Był zazdrosny, że cała chwała z powodu zwycięstw spłynie na Bardiję i dlatego rozkazał swemu zaufanemu doradcy Preksaspesowi zamordować go. Zapoczątkował pierwsze panowanie perskie w Egipcie (XXVII dynastię). Nie zdołał jednak zdobyć oazy Siwa na Pustyni Libijskiej, gdzie mieściła się wyrocznia Amona-Re. Wysłana na jej podbój armia (około 10 tys. ludzi) zaginęła w piaskach pustyni zasypana prawdopodobnie w czasie burzy piaskowej. Do dziś poza nielicznymi perskimi naczyniami na wodę odsłoniętymi przez wiatr na trasie marszu tej armii nie odnaleziono jej śladów. Kambyzes próbował też - bez powodzenia - opanować Etiopię.
Nieznane są okoliczności jego śmierci. Według różnych źródeł popełnił on samobójstwo, uległ nieszczęśliwemu wypadkowi lub zmarł śmiercią naturalną w czasie powrotu z wyprawy do Egiptu lub zaraz potem. Panował 7 lat i 5 miesięcy.
