Juliusz Rómmel
Z Wikipedii
Juliusz Rómmel (1881-1967) – polski generał. Absolwent Konstantynowskiej Szkoły Artylerii w Petersburgu (1903). Brał udział w I wojnie światowej jako rosyjski pułkownik w 1 Brygadzie Artylerii. Od września 1917 w II Korpusie Polskim. Internowany przez Austriaków. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 1922 generał brygady. Od 1928 generał dywizji. We wrześniu 1939 dowódca Armii "Łódź". W niewyjaśnionych okolicznościach porzucił dowodzoną jednostkę i 8 września pojawił się w Warszawie.
Jako najstarszy rangą oficer w oblężonym mieście podawał się później za dowódcę obrony Warszawy, mimo że faktycznie obowiązki te pełnił gen. Walerian Czuma. Prawdą jednak jest, że wtrącał się w podejmowane decyzje, głównie sprzeciwiając się projektom prowadzenia działań zaczepnych. M.in. wbrew uzgodnieniom z gen. Tadeuszem Kutrzebą nie zgodził się na uderzenie siłą jednej dywizji na pomoc wycofującej się Armii "Poznań". Po upadku Warszawy wzięty do niewoli, gdzie przebywał do końca wojny.
Po zakończeniu II wojny światowej Juliusz Rómmel jako jeden z nielicznych generałów II RP porozumiał się z władzami komunistycznymi i zamieszkał w PRL. Przez cały okres PRL zapisy cenzorskie zabraniały publikowania w prasie jakichkolwiek krytycznych ocen na temat jego zachowania podczas II wojny światowej.
Autor niezwykle subiektywnie napisanych wspomnień Za honor i ojczyznę, Iskry, Warszawa 1958.
Jego młodszym bratem był znany jeździec ppłk Karol Rómmel, medalista olimpijski z 1928 r. Do 1918 ich nazwisko pisane było Rummel.
Był odznaczony między innymi:
- Orderem Virturi Militari klasy II, IV i V
- Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyżem Grunwaldu klasy II
- Krzyżem Walecznych (pięciokrotnie)
- Złotym Krzyżem Zasługi
- francuską Legią Honorową klasy II, III i V
