Jerzy Szczakiel
Z Wikipedii
Jerzy Szczakiel (ur. 1949) – żużlowiec, jedyny polski indywidualny mistrz świata.
Przez całą karierę żużlową związany z zespołem Kolejarza Opole. Sukcesy odnosił już w wieku juniorskim – w finale mistrzostw Polski zadebiutował w 1970 roku, zajmując ósme miejsce. Rok później w Rybniku zdobył srebrny medal IMP. Także w 1971 zajął trzecie miejsce w prestiżowym turnieju o Złoty Kask. Rok później, w 1972 w Lesznie, został młodzieżowym wicemistrzem Polski. Jako senior nie odnosił już większych sukcesów na krajowych torach, poza drugą lokatą w Pucharze ROW w 1974 w Rybniku oraz zdobyciem Łańcucha Herbowego w Ostrowie w 1975.
Znacznie większe sukcesy Szczakiel odnosił na arenie międzynarodowej. Już w 1970 roku awansował po raz pierwszy do finału IMŚ we Wrocławiu. Wystąpił także w finałach w 1971 w Göteborgu oraz w 1973 roku na Stadionie Śląskim w Chorzowie. Ten ostatni występ przyniósł mu największy sukces w karierze – niespodziewanie znalazł się w czołówce turnieju i zmierzył się w biegu dodatkowym o złoty medal z legendarnym nowozelandczykiem Ivanem Maugerem. Szczakiel po dobrym starcie nie dał sobie odebrać prowadzenia, a Mauger, po jednym z ataków na młodego Polaka, zanotował upadek. To zwycięstwo do dnia dzisiejszego jest jedynym indywidualnym tytułem mistrza świata dla Polski.
Ponadto Szczakiel odniósł sukces w mistrzostwach świata par – w 1971 roku wraz z Andrzejem Wyglendą zdobył złoty medal dla Polski. Kilkukrotnie reprezentował barwy Polski w finałach drużynowych mistrzostw świata, z czego raz (w 1974 roku) zdobył brązowy medal.
Po zakończeniu kariery sportowej Szczakiel próbował swoich sił w roli trenera, obecnie corocznie na torze w Opolu organizuje młodzieżowy turniej żużlowy "Jerzy Szczakiel zaprasza".
