Jerzy Albin de Tramecourt

Z Wikipedii

Jerzy Albin de Tramecourt ( ur. 1 marca 1889 r. w Lublinie zm. listopad 1939 r .), major WP , urzędnik państwowy, działacz niepodległościowy i społeczny, wojewoda lubelski.

Jako uczeń siedmioklasowej Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców m. Lublina uczestniczył od 1904 r. w pracach kółek samokształcących, był wiceprzewodniczącym Związku Młodzieży Narodowej w Lublinie . Jako jednemu z organizatorów strajku szkolnego w 1905 r. uniemożliwiono mu kontynuowanie nauki w szkołach lubelskich. Edukację uzupełnił w Warszawie, gdzie w 1910 r. ukończył prywatną Szkołę Przemysłowo-Techniczną ( bez matury) . Jesienią powołano go do armii carskiej celem odbycia trzyletniej służby wojskowej.

Tuż po wybuchu I wojny światowej został ponownie zmobilizowany i wysłany na front rosyjsko-austriacki. W bitwie pod Kraśnikiem, w sierpniu 1914 r., dostał się do niewoli austriackiej. W 1916 r. zaciągnął się do Legionów, otrzymując przydział do 6 pp. Wziął udział w jesiennych bojach nad Stochodem. Następnie wraz z pułkiem udał się do Nałęczowa i Dęblina na odpoczynek Po odmowie złożenia przysięgi na wierność cesarzom Niemiec i Austro-Węgier internowany . w obozie w Szczypiornie, a następnie Łomży. W obozie łomżyńskim pełnił funkcję dowódcy internowanych legionistów z 6 pułku. Zwolniony przez Niemców w lipcu 1918 r. powrócił do domu. Wkrótce, na rozkaz przełożonych, wyjechał do Siedlec, obejmując obowiązki komendanta III Okręgu Podlaskiego POW.

W niepodległej już Polsce kontynuował karierę wojskową, służąc w 22 pp (zwanym powszechnie siedleckim). W okresie wojny polsko-bolszewickiej dowodził kompanią techniczną i przeszedł z nią cały szlak bojowy. Wyróżnił się zwłaszcza w bitwie pod Jełaniem—Strakomiczami (7 IV 1920) oraz w walkach w obronie Warszawy. Po ustaniu działań zbrojnych pułk stacjonował w okolicach Mołodeczna, skąd powrócił do Siedlec dopiero we wrześniu 1922 r.

Po przewrocie majowym de Tramecourt otrzymał awans i w stopniu majora został oddelegowany do Wilna, gdzie w Dowództwie Obozu Warownego pełnił służbę jako oficer sztabowy. Jesienią 1928 r. opuścił szeregi WP i podjął pracę w administracji państwowej. W czerwcu 1929 r. został mianowany starostą w Mołodecznie. Następnie piastował urząd starosty dziśnieńskiego w Głębokiem (IX 1931—IV 1932), wileńsko-trockiego (IV 1932—IX 1935) i radomskiego (IX 1935— II 1937). W połowie lutego 1937 r. premier Felicjan Sławoj Składkowski mianował go wicewojewodą poleskim i powierzył pełnienie obowiązków wojewody na czas niedyspozycji Wacława Kostka-Biernackiego. Funkcję tę pełnił do 10.IX.1937 r. , gdy rozpoczął urzędowanie jako wojewoda lubelski ( z datą nominacji 8.IX.1937) . Największym jego osiągnięciem okazało się włączenie w skład COP południowej części woj. lubelskiego. W Lublinie pełnił wiele funkcji dodatkowych. Był m. in. przewodniczącym Prezydium Honorowego Wojewódzkiego Obywatelskiego Komitetu Zimowej Pomocy Bezrobotnym, przewodniczącym Rady Wojewódzkiej, przewodniczącym Rady Fundacji Szpitala św. Wincentego a Paulo, prezesem Zarządu Aeroklubu Lubelskiego, przewodniczącym Wojewódzkiej Rady Funduszu Pracy, prezesem Okręgu Lubelskiego LOPP.

Po wybuchu wojny pozostał w Lublinie, nadzorując poczynania zarówno instytucji państwowych, jak i społecznych. Przyczynił się do uratowania m. in. obrazów Jana Matejki Bitwa pod Grunwaldem i Kazanie Skargi , ewakuowanych galarami do Kazimierza Dolnego. Funkcję sprawował do 14 września 1939 r. Po zajęciu Lublina przez wojska niemieckie został 20 X 1939 r. aresztowany i zamordowany w listopadzie w niewyjaśnionych okolicznościach . Data i miejsce pochówku pozostają do dziś nieznane. Odznaczony m. in. Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi.

[edytuj] Bibliografia, linki

• Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928;
• Czy wiesz, kto to jest?, red. S. Łoza, Warszawa 1938;
• Andrzej Kaproń, Ostatni wojewoda lubelski II Rzeczypospolitej, Wydawnictwo Polihymnia, Lublin 2004.