Janusz Gortat
Z Wikipedii
Janusz Gortat - polski bokser, ur. 5 listopada 1948 r. w Brzozowie, powiat Rawa Mazowiecka. Zawodnik Legii Warszawa
Dwukrotny brązowy medalista olimpijski z Monachium 1972 i Montrealu 1976 w wadze półciężkiej. W Monachium przegrał w półfinale z późniejszym mistrzem Mate Parlovem (Jugosławia), a w Montrealu także z przyszłym mistrzem Leonem Spinksem z USA.
Wicemistrz Europy z 1973 r. w wadze półciężkiej (przegrał w finale z Parlovem. Uczestnik Mistrzostw Europy z 1969 r. (waga średnia), 1971 r. (w. półciężka) i 1975 r. (w. półciężka). Uczestnik Mistrzostw Świata z 1978 r. (w. średnia) Sześciokrotny mistrz Polski w wadze półciężkiej (1973, 1974, 1975, 1976. 1978 i 1980), pięciokrotny wicemistrz (1969 - w. średnia, 1970, 1971, 1972 i 1979), brązowy medalista z 1977). 16 razy walczył w reprezentacji Polski (15 zwycięstw), podczas meczu z USA w 1974 r. pokonał przyszłego mistrza olimpijskiego i zawodowego mistrza świata wszechwag Leona Spinksa.
Jeden z najwybitniejszych polskich bokserów wagi półciężkiej, znany z doskonałej techniki, preferujący walkę defensywną. Jego głównym rywalem na arenie międzynarodowej był Jugosłowianin Mate Parlov, a w kraju najpierw Stanisław Dragan, a potem Jacek Kucharczyk i Paweł Skrzecz. Po zakończeniu kariery został trenerem (trenował m. in. Andrzeja Gołotę i Tomasza Adamka). Jego starszy syn Robert był czołowym polskim bokserem, a młodszy Marcin jest obiecującym koszykarzem.
Źródła:
- Piotr Osmólski, Leksykon boksu, Warszawa 1989
- Bogdan Tuszyński, Polscy olimpijczycy XX wieku, Wrocław 2004
Link zewnętrzny: