Jan Sztaudynger
Z Wikipedii
Jan Izydor Sztaudynger (urodzony 28 kwietnia 1904, zmarł 12 września 1970 w Krakowie) - polski poeta i satyryk.
Debiutował tomikiem wierszy „Dom mój” w 1925 roku. Był uczniem II LO w Krakowie. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Członek grupy literacko-artystycznej Helion. W latach 1928-1935 nauczyciel szkół średnich, organizator i teoretyk teatrów lalkowych, autor prac:
W 1937-1939 pracownik Kuratorium Szkolnego w Poznaniu i wykładowca na Uniwersytecie Poznańskim. Po wojnie osiadł w Szklarskiej Porębie, a następnie przeniósł się do Łodzi, gdzie do roku 1954 pracował w Państwowej Szkole Dramatycznej Teatru Lalek. Był także współorganizatorem teatrów oraz, w latach 1950-1954, redaktorem czasopisma "Teatr Lalek". Od 1954 do 1970 r. mieszkał w Zakopanem.
Ojciec lekarki i pisarki Anny Sztaudynger-Kaliszewicz i ekonomisty Jana Jacka Sztaudyngera.
Zbiory wierszy, m.in.:
Liczne i popularne zbiory satyr oraz fraszek, np.: Piórka (1954), Krakowskie piórka (1956), Śmiesznoty (1968), pośmiertnie wydano Piórka znalezione (1974). Także utwory dla dzieci, wspomnienia Szczęście z datą wczorajszą (1974).
Tłumaczył również z literatury niemieckiej (m.in. Johanna Wolfganga Goethego).
Pochowany został na krakowskim Cmentarzu Salwatorskim.
