Język średniochiński
Z Wikipedii
Nazwa chińska | |
Hanyu Pinyin | zhōnggǔ hànyǔ |
Wade-Giles | chung-ku han-yü |
Spolszczenia | Język średniochiński |
Znaki trad. | 中古漢語 |
Znaki upr. | 中古汉语 |
Język średniochiński - termin utworzył sinolog i lingwista, Bernhard Karlgren, na określenie języka chińskiego używanego między VI a X wiekiem. Termin ten jest używany w kontekście historycznej fonologii języka chińskiego.
Okres kiedy używano języka średniochińskiego dzieli się na okres wczesny oraz późny. Przełom nastąpił w środkowym okresie dynastii Tang, ok. VIII w., i dotyczył pojawienia się nowych głosek.
[edytuj] Rekonstrukcja
Ponieważ pismo chińskie nie utrwalało brzemienia zapisywanych wyrazów, badacze ewolucji języka chińskiego rekonstrując jego dawną fonologię muszą sięgać do następujących źródeł:
- Współczesne dialekty. Tak jak język praindoeuropejski można rekonstruować na podstawie współczesnych języków indoeuropejskich, tak język średniochiński można próbować rekonstruować ze współczesnych języków z grupy chińskiej, takich jak m.in. kantoński.
- Chińska wymowa średniochińska utrwalona w słownikach innych języków, m.in. japońskiego, koreańskiego czy wietnamskiego.
- Chińska poezja klasyczna w języku średniochińskim (ze względu na m.in. rymy)
- Książki rymów. Dawni chiński filolodzy wykonali dużą pracę na opisanie chińskiej fonetyki poprzez książki rymów.
- Chińskie przybliżenia fonetyczne obcych słów.
birmański • chiński • dzongka • jin • kantoński • klasyczny chiński • minnański • dialekt pekiński • sharchopkha • standardowy mandaryński • starochiński • średniochiński • tangucki • tybetański • wu