Impedancja
Z Wikipedii
Impedancja, moduł impedancji, opór całkowity (ozn. Z) - wielkość opisująca elementy w obwodach prądu przemiennego.
Impedancja jest rozszerzeniem pojęcia rezystancja z obwodów elektrycznych prądu stałego, umożliwia rozszerzenie prawa Ohma na obwody prądu przemiennego. Zwolennicy spolszczania nazw pochodzących z języków obcych usiłowali popularyzować dla impedancji nazwę "zawada".
Impedancja Z elementu obwodu prądu przemiennego jest definiowana jako
gdzie:
- Vr - napięcie elektryczne,
- Ir - natężenie prądu przemiennego.
Jest wypadkową oporu czynnego (rezystancji) R i biernego (reaktancji) X.
Zapis na liczbach zespolonych:
- (w naukach technicznych, np. w elektronice, na oznaczenie jednostki urojonej używa się zazwyczaj nie litery i, jak w matematyce, ale j - dzięki temu unika się niejednoznaczności, wynikających ze zwyczajowego oznaczania natężenia prądu literą i).
Zapis zespolony wiąże się ściśle z teorią wskazów wirujących, która pozwala silnie uprościć obliczenia przy projektowaniu układów skupionych, liniowych, stacjonarnych (SLS) przy pobudzeniu prądem przemiennym o jednej częstotliwości. Wszystkie napięcia i prądy przedstawiane są w tej teorii jako wartości zespolone, ale nie zawierające bezpośrednio czynników harmonicznych, co pozwala na łatwiejsze nimi operowanie.
Pojęcie impedancji wprowadza się także dla układów rozproszonych - wówczas impedancja jest funkcją przestrzeni 
. Takie pojęcie impedancji wykorzystuje się w układach bardzo wysokiej częstotliwości (układy mikrofalowe), takich jak telefony komórkowe czy nowoczesne procesory.
W zależności od znaku reaktancji X mówi się o impedancji o charakterze pojemnościowym (X < 0) lub indukcyjnym (X > 0).
