Himalaizm

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Himalaizm - w ścisłym znaczeniu to wspinaczka górska uprawiana w Himalajach.

W mniej ścisłym znaczeniu himalaizm to wspinaczka, podobna co do charakteru do wspinaczki w Himalajach, ale uprawiana także w innych wysokich górach, w których wysokość szczytów przekracza co najmniej 5000 n.p.m. Są to m.in: Kaukaz, Andy, Hindukusz, Karakorum, Góry Ałtaju, góry Alaski.

[edytuj] Specyfika himalaizmu

Z technicznego punktu widzenia, ze względu na to, że na szczytach bardzo wysokich gór śnieg i lód zalega przez cały rok - himalaizm jest prawie zawsze wspinaczką lodową.

Ze względu na wysokość na jakiej się ją uprawia ma on jednak wiele dodatkowych utrudnień niespotykanych przy wspiananiu w niższych górach. Są to:

problemy związane z adaptowaniem się organizmu ludzkiego do wysokości pow. 5000 n.p.m (rozrzedzone powietrze, niskie ciśnienie powietrza)
problemy związane ze skrajnymi warunkami atmosferycznymi (hurgaganowe wiatry, bardzo ostre słońce, bardzo niskie temperatury)
problemy związane z długością dróg wspinaczkowych (koniecznośc wielkokrotnego noclegu w ścianie, wyczerpanie długotrwałym wysiłkiem przy braku możliwości regeneracji)
problemy związane z rozległością terenów górskich (brak dróg dojazdowych, konieczność zgromadzenia dużych zapasów żywności i sprzętu biwakowego, problemy z łącznością).

Wszystko to razem powoduje, że w himalaizmie mniejsze znaczenie mają czysto techniczno-sprawnościowe umiejętności wspinaczy, a większe kondycja oraz odporność fizyczna i psychiczna.

[edytuj] Style uprawiania himalaizmu

[edytuj] Styl "oblężniczy"

Styp oblężniczy jest najstarszym i najbardziej typowym stylem organizowania wypraw wspinaczkowych w górach typu himalajskiego.

Wyprawa taka tworzy zwykle u podnóży góry rozbudowaną bazę, z której organizowane są kolejne próby "ataku". Sam "atak" jest zwykle wielodniową operacją, polegającą na pokonywaniu kolejnych fragmentów drogi, budowania wzdłuż niej systemu lin i innych ułatwień (tzw. poręczowanie), budowania kolejnych obozów przejściowych, transportowania do nich odpowiednich ilości sprzętu i zapasów żywności, a następnie kontynowania tej procedury, aż do zbudowania obozu podszczytowego, z którego wreszcie organizuje się ostateczne "ataki szczytowe". Osoby zaangażowane w wyprawę dzielą się na tragarzy, obsługę techniczą, wspinaczy "robotników" i wreszcie "szpicy" - czyli wybranej grupy 3-4 wspinaczy, którzy są przez cały czas wyprawy oszczędzani, po to aby mieć maksymalnie dużo sił na atak szczytowy. Styl ten jest bardzo kosztowny i czasochłonny.

[edytuj] Styl "alpejski"

Jest to styl, w którym nieliczna grupa wspinaczy (3-4) ogranicza liczbę sprzętu do minimum, tak aby być w stanie samemu dostarczyć go pod szczyt. Szczyt jest atakowany bezpośrednio z bazy przez cały zespół na raz bez zakładania stałych obozów pośrednich i poręczowania. W razie niepowodzenia cały zespół schodzi na dół likwidując tymczasowe obozy pośrednie i ponownie atakuje szczyt od samego dołu.

[edytuj] Styl solowy

W stylu tym pojedynczy wspinacz bierze z sobą tylko tyle sprzętu ile sam jest w stanie unieść i całkowicie w pojedynkę stara się wejść na szczyt bez budowania jakichkolwiek obozów pośrednich. Czasami zdarza się, że wspinacz-solista, jest wspomagany przez kilku kolegów, ale tylko przy organizacji bazy. Czasami z kolei zdarza się, że wspinacz-solista korzysta gościnnie z bazy dużej wyprawy, która "szykuje" się na jakiś pobliski szczyt.