Herb Stargardu Szczecińskiego
Z Wikipedii
W dziejach miasta jego herb zmieniał się wielokrotnie. Kształt najstarszego herbu uwidoczniony był na XIII-wiecznej pieczęci miejskiej. Przedstawiał on symbol zamku z trzema wieżami, a poniżej postać gryfa, pod którą widniała tarcza. W XIV wieku był to już zamek z dwoma wieżami, połączonymi arkadą z gryfem i tarczą na dole. Na skutek pożaru ratusza stara pieczęć spłonęła i przez dłuższy okres dokumenty były potwierdzane pieczęcią odtworzoną z pamięci. Nie była to wierna kopia i stąd nazywano ją „karykaturą”. W 1913 roku miasto zleciło opracowanie nowego herbu. Wykonał go berliński heraldyk Hildebrandt. Jego wersja została przyjęta przez ówczesną radę miejską, a następnie zatwierdzona przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Prus. Herb przedstawiał bramę Portową, pod którą umieszczono dwie tarcze – jedna z wizerunkiem gryfa, a druga z poziomym pasem na jasnym polu. Całość w stylu barokowym, bogato zdobiona motywami roślinnymi. Wadą tego herbu był jego skomplikowany rysunek i trudność wykonania. Dlatego chętniej stosowano inną, uproszczoną wersję, którą na początku XX wieku rozpowszechniła firma reklamująca kawę. Był to rysunek tarczy podzielonej pionową linią, na której po lewej stronie widniał rysunek gryfa, a po drugiej ukośna wstęga, symbolizująca rzekę Inę. Herb ten, choć krytykowany za brak bramy Portowej, był często stosowany do roku 1930. Podczas przygotowań do obchodów 700-lecia miasta w 1943 podjęto próby wprowadzenia nowego herbu. Miał to być czerwony gryf na niebieskim tle, jednakże projekt odrzucono z powodu braku bramy Portowej. Powstawały też inne wersje herbu, ale ze względu na działania wojenne, starania te zostały zaniechane. Przed 1939 r., w związku z renowacją ratusza, nad frontowym wejściem wykonano herb według wzoru z 1913, uległ on jednak zniszczeniu w czasie pożaru w 1945 . Po odbudowie ratusza w 1961 ponownie umieszczono nad wejściem herb, ale według wzoru uproszczonego, stosowanego przed 1930. Przedstawia on podzielona tarczę, z wizerunkiem gryfa symbolizującego historyczną podległość miasta książętom szczecińskim po lewej stronie i po prawej wstęgę rzeki Iny, która w średniowieczu stanowiła podstawę rozwoju gospodarczego Stargardu. W takim kształcie herb został wprowadzony do „Herbarza miast polskich” i stał się oficjalnym symbolem, umieszczanym na sztandarach i dokumentach podkreślających swoje związki z miastam.
