Henryk (VII)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Henryk (VII) Hohenstauf (ur. w 1211 na Sycylii; zm. 12.(?) lutego 1242 w Martirano, Kalabria) – syn cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego Fryderyka II oraz Konstancji Aragońskiej, córki króla Aragonii Alfonsa II Aragońskiego, przedstawiciel dynastii Hohenstaufów, król Sycylii od 1211, król Niemiec od 1220 do 1235, książę Szwabii od 1218.

Królem Sycylii został w roku swoich urodzin, kiedy to jego ojciec Fryderyk II jako Król Sycylii wyruszył po koronę Niemiecką. Dla papieża Innocentego III, miała to być gwarancja, iż przyszły cesarz nie będzie chciał zjednoczyć obu tych królestw. Regentką na tronie w Palermo została matka Henryka, Konstancja.

Wbrew woli Watykanu Fryderyk II postanowił jednak włączyć syna w swoje imperialne plany, mające na celu zjednoczenie Włoch i Niemiec. Siedmioletni Henryk, w roku 1218, został wybrany księciem Szwabii i rektorem Burgundii, przez co został włączony w poczet władców Rzeszy. Kolejnym krokiem było koronowanie go na Króla Niemiec. Za liczne ustępstw Książęta Rzeszy przystali na tę propozycję Fryderyka II. Elekcja odbyła się 20 kwietnia 1220 roku.

Na początku relacje syna z ojcem układały się bardzo dobrze. Kiedy w 1228 roku, Fryderyk II wyruszył na krucjatę, Henryk udaremnił knuty przez papieża Grzegorza IX, spisek anty-cesarski. Watykan wraz z księciem Bawarii Ludwikiem I Wittelsbachem, chciał bowiem zdetronizować Staufów, a na ich miejsce wprowadzić Welfa, Ottona z Luneburga. Henryk uprzedził jednak przeciwników i po szybkim ataku na Ratyzbonę pokonał Ludwika I i jako zakładnika wziął jego syna. Wkrótce pod naciskiem Książąt Rzeszy obawiających się wzrostu władzy królewskiej uszczuplonej wcześniej przez Fryderyka, Henryk został zmuszony do rozpuszczenia swojego Szwabskiego wojska. Cesarz stanął po stornie książąt. Nie docenił starań króla o utrzymanie ojcowskiej władzy w Niemczech, co doprowadziło do konfliktu między nimi.

Od 1231 roku Henryk VII zaczął otwarcie buntować się przeciw Ojcu. Uwięził nowego księcia Bawarii Ottona II Wittelsbacha, który tron w Ratyzbonie odziedziczył po zamordowanym ojcu Ludwiku I. Jednocześnie dokonał najazdu na oddanych Cesarzowi: margrabiego Badenii Hermana V oraz hrabiów Hohenlohe. Kulminacją konfliktu był rok 1234, w którym Henryk zwoła do Boppard Sejm Rzeszy. Przy poparciu Szwabii i biskupów Augsburga, Wurzburga i Wormacji wypowiedział posłuszeństwo Cesarzowi. Wkrótce poszedł jeszcze o krok dalej i sprzymierzył się z największym wrogiem Fryderyka II - Ligą Lombardzką.

Większość świeckich Książąt Rzeszy stanęło jednak po stronie Cesarza, który w 1235 roku wkroczył do Niemiec. Osamotniony Henryk ukorzył się przed ojcem. Fryderyk II nie był jednak miłosierny, nie tylko pozbawił go godności, królewskiej, ale także dożywotnio uwięził we Włoszech - najpierw w więzieniu o zaostrzonym rygorze w zamku Rocca di San Felice w Venozie. W 1242 postanowiono go przenieść do Nicastro - podczas podróży przez górskie przełęcze Henryk (VII), runął w przepaść. Najprawdopodobniej popełnił samobójstwo.

Poprzednik
Fryderyk II