Hans Scharoun
Z Wikipedii
Bernhard Hans Henry Scharoun (ur. 20 września 1893 w Bremen, zm. 25 listopada 1972 w Berlinie) - niemiecki architekt modernistyczny, jeden z głównych przedstawicieli architektury organicznej.
Scharoun studiował w latach 1912-1914 na Wyższej Szkole Technicznej w Charlottenburgu (ob. dzielnica Berlina). Od 1915 pracował przy programie odbudowy Prus Wschodnich. Od 1919 prowadził własne biuro w Kruchen, a od 1925 we Wrocławiu, gdzie do 1932 był profesorem Państwowej Akademii Sztuki i Rzemiosła Artystycznego. Od 1926 prowadził równolegle w Berlinie wspólne biuro z Adolfem Radingiem. W latach 20. był związany z kręgiem korespondecyjnym ekspresjonistów Gläserne Kette (Szklany Łańcuch), a później ze stowarzyszeniem nowoczesnych architektów Der Ring, stając się jednym z głównych działaczy Werkbundu, wziął udział w wystawie mieszkaniowej w Weißenhof. Budynki Scharouna z przełomu lat 20. i 30. nosiły wiele cech rygorystycznego stylu międzynarodowego, mimo pewnych elementów wskazujących na zainteresowanie plastycznym kształtowaniem bryły.
W 1932 Scharoun przeniósł się do Berlina, gdzie głównie pod wpływem Hugona Häringa skierował się w stronę architektury organicznej. W Niemczech pod rządami nazistów budował jedynie dość liczne domy jednorodzinne. Po wojnie Scharoun uznany został za najwybitniejszego architekta neues Bauen, który nie współpracował z hitlerowcami i został mianowany kierownikiem zespołu planującego odbudowę Berlina. Od 1946 do 1958 był profesorem na katedrze urbanistyki Uniwesytetu Technicznego w Berlinie (Zachodnim), a od 1947 do 1950 również szefem instytutu architektury Akademii Nauk w Berlinie (Wschodnim). Brał udział w licznych konkursach na budynki teatrów w całych Niemczech, realizował gmach Filharmonii w Berlinie o dynamicznej formie opracowanej wedle wymogów akustyki, z wnętrzem ukształtowanym jako krajobraz architektoniczny.
Pod koniec życia Scharoun we współpracy z partnerem Edgarem Wisniewskim budował wiele obiektów użyteczności publicznej, częściowo ukończonych już po jego śmierci.
[edytuj] Główne dzieła
- Projekt konkursowy wieżowca na Friedrichstraße w Berlinie, 1920
- Drewniany dom wzorcowy w Legnicy, 1926
- Projekty sanacji dzielnicy ministerstw przy Wilhelmstraße w Berlinie i rozbudowy Reichstagu, 1926-1930
- Dom jednorodzinny na wystawie w Weißenhof w Stuttgarcie, 1927
- Dom dla osób samotnych przy Kaiserdamm w Berlinie, 1928-1929
- Internat dla młodych par i osób samotnych na wystawie WUWA we Wrocławiu, 1929
- Domy na osiedlu Siemensstadt w Berlinie, 1929-1930
- Dom Schminkego w Löbau i. Sachsen, 1933
- Dom Matterna w Bornim 1934
- Dom Baenscha w Berlinie-Spandau 1935
- Dom Molla w Berlinie 1937
- Plan kolektywny odbudowy Berlina, 1946
- Wieżowce Romeo i Julia w Stuttgarcie, 1955-1959
- Szkoła imienia rodzeństwa Scholl w Lünen, 1955-1962
- Filharmonia w Berlinie, 1956-1963
- Ambasada niemiecka w Brasilii, 1963-1971 (z E. Wisniewskim)
- Biblioteka Państwowa w Berlinie, 1964-1978 (z E. Wisniewskim)
- Teatr w Wolfsburgu, 1965-1973 (z E. Wisniewskim)
- Sala muzyki kameralnej i muzeum instrumentów muzycznych w Berlinie 1984-1988 (z E. Wisniewskim)
