Fyrd
Z Wikipedii
Fyrd zwany także pospolitym ruszeniem, w Wielkiej Brytanii podczas epoki średniowiecza, było powszechną mobilizacją wszystkich wolnych mężczyzn zdolnych do obrony ziemi pośrednio (obrona mostów, budowa grodów, patrol i czuwanie) bądź bezpośrednio (uczestnictwo w kampanii wojennej). Skandynawską wersją fyrdu był tzw. leidang. Instytucja fyrdu istniała już przed podbojem normańskim w roku 1066, początki najprawdopodobniej sięgają aż wieku VII.
Istniał również tzw. fyrd pośredni. Przejawiał on się tym, iż piątka hide była zobowiązana do wyekwipowania jednego wojownika. Co więcej, hide musiała opłacić i utrzymać tego żołnierza. Głównie członkowie, którzy brali udział w mobilizacji, pochodzili z grupy tenów czyli pewnego rodzaju arystokracji. Część pospolitego ruszenia składała się również z chłopów. Według szacunków podczas fyrdu mogło zgromadzić się z całego królestwa około 20000 wojowników.
Okres czasu, w którym żołnierze mieli obowiązek darmowej służby władcy wynosił dwa miesiące. Związane było to z przywilejami panującego. Po tym okresie król chcąc utrzymać armię w gotowości i w pełnym stanie musiał opłacać wojowników z podatku Danegeld. Osoba, która nie stawiła się na wezwanie panującego była zmuszona do zapłaty grzywny zwanej fyrdwite.
Podobny system istniał w przypadku powoływania ludności do służby na morzu. 300 osób z hide miało obowiązek wyekwipowania spośród siebie 60 wojowników-wioślarzy. Ich zadaniem było nagłe atakowanie wojsk wroga, patrolowanie wybrzeża, plądrowanie i nękanie pojedynczych oddziałów przeciwnika.
Instytucję fyrdu unowocześnił Alfred Wielki. Pospolite ruszenie stanowiło znaczną część armii Harolda II podczas bitwy pod Hastings. Wielokrotnie z fyrdu korzystali również władcy z dynastii normańskiej.
Część informacji pochodzi z książki Philippe'a Contamine'a "Wojna w średniowieczu""
