Francis Hunter
Z Wikipedii
Francis Townsend Hunter, Frank Hunter (ur. 28 czerwca 1894 w Nowym Jorku, zm. 2 grudnia 1981 w Palm Beach, Floryda), tenisista amerykański, zwycięzca mistrzostw USA i Wimbledonu w grze podwójnej, mistrz olimpijski w deblu, reprezentant w Pucharze Davisa.
Praworęczny woleista, dysponujący również silnym serwisem i forhendem, był jednym z czołowych graczy w latach 20., ale pozostał w cieniu takich rywali jak rodacy William Tilden i William Johnston czy francuscy "muszkieterowie" Jean Borotra, Henri Cochet, Rene Lacoste. Kilkakrotnie był bliski singlowego tytułu w najważniejszych imprezach, ale w finale Wimbledonu w 1923 musiał uznać wyższość Johnstona, w finale mistrzostw USA 1928 przegrał w pięciu setach z Cochetem, rok później - również w pięciu setach - z Tildenem. W 1927 w ćwierćfinale Wimbledonu nie wykorzystał prowadzenia 2:0 w setach z późniejszym triumfatorem Cochetem, ale znalazł się w doborowym towarzystwie - w półfinale identycznej przewagi nie wykorzystał Tilden, a w finale Borotra.
Więcej szczęścia przyniosły mu gry podwójne. W 1927 w parze z Tildenem pokonał w finale mistrzostw USA Johnstona i Williamsa 10:8, 6:3, 6:3. W 1924 wygrał debla na Wimbledonie, partnerując Vincentowi Richardsowi (w finale z Washburnem i Williamsem 6:3, 3:6, 8:10, 8:6, 6:3). Ponadto deblowe mistrzostwo Wimbledonu zdobył w 1927 z Tildenem, po finałowym zwycięstwie nad Cochetem i Brugnonem 1:6, 4:6, 8:6, 6:3, 6:4. Miał na koncie dwa zwycięstwa wimbledońskie w mikście, w 1927 z Elizabeth Ryan i w 1929 z Helen Wills. W parze z Helen Wills dwa razy przegrywał mikstowe finały mistrzostw Francji (1928 i 1929).
Wystąpił w trzech edycjach Pucharu Davisa - w 1927, 1928 i 1929. W 1927 Amerykanie wystąpili od razu w finale (przeciwko Francuzom) jako obrońcy trofeum, a Hunter pojawił się na korcie tylko w deblu, partnerując Tildenowi. Zdobyty punkt deblowy (po zwycięstwie 3:6, 6:3, 6:3, 4:6, 6:0 nad Brugnonem i Borotrą) dał reprezentacji amerykańskiej prowadzenie 2:1, ale ostatecznie nie wystarczył do obrony Pucharu. W trzecim dniu finału zmęczony Tilden uległ Rene Lacoste, a Johnston nie sprostał Cochetowi, co otworzyło serię triumfów francuskich muszkieterów w Pucharze Davisa. W 1928 Hunter w finale również wystąpił tylko w deblu, także z Tildenem (tym razem przegrywając w pięciu setach z Cochetem i Borotrą), a w 1929 grał jedynie we wcześniejszych rundach. Łączny bilans występów Huntera w Pucharze Davisa to 3 wygrane i 1 porażka w singlu, 1 wygrana i 1 porażka w deblu.
W 1924 Hunter w parze z Vincentem Richardsem zdobył złoty medal igrzysk olimpijskich w Paryżu w grze podwójnej. W finale, ostatnim przed wycofaniem tenisa z programu igrzysk olimpijskich na 64 lata, Amerykanie pokonali Francuzów Jacquesa Brugnona i Henri Cocheta 4:6, 6:2, 6:3, 2:6, 6:3. Hunter pięciokrotnie znalazł się w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego między 1922 a 1929, w tym jako wicelider w 1927, 1928 i 1929, a także trzy razy w czołowej dziesiątce nieoficjalnego rankingu światowego, w 1928 na 4. miejscu. Poza najbardziej prestiżowymi mistrzostwami USA na kortach trawiastych, obecnie o statucie wielkoszlemowym, dwa razy wygrywał halowe mistrzostwa w singlu i trzy razy w deblu. W finałach singlowych pokonał w 1922 Franka Andersona 6:4, 1:6, 7:5, 6:2, w 1930 Juliusa Seligsona 6:3, 6:2, 6:3, ponadto w 1923 i 1924 przegrywał finały do Richardsa, a w 1929 do Borotry. Tytuły deblowe w halowych mistrzostwach USA zdobył w 1923 i 1924 z Richardsem oraz w 1929 z Tildenem.
W 1931 Hunter został jednym z pierwszych tenisistów zawodowych, idąc śladami Richardsa i Tildena. Odbył serię pokazowych spotkań z Tildenem i Karelem Kozeluhem, w 1933 przegrał w finale mistrzostw USA profesjonalistów z Richardsem 3:6, 0:6, 2:6. W 1937 został promotorem tenisa zawodowego i zasłynął podpisaniem kontraktu z Brytyjczykiem Fredem Perry'm.
W 1961 nazwisko Franka Huntera wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.
Osiągnięcia w najważniejszych turniejach:
- mistrzostwa Francji
- gra mieszana - finały 1928, 1929 (oba z Helen Wills)
- Wimbledon
- gra pojedyncza - finał 1923
- gra podwójna - wygrane 1924 (z Vincentem Richardsem), 1927 (z Williamem Tildenem)
- gra mieszana - wygrane 1927 (z Elizabeth Ryan), 1929 (z Helen Wills)
- mistrzostwa USA
- gra pojedyncza - finały 1928, 1929
- gra podwójna - wygrana 1927 (z Williamem Tildenem)
- igrzyska olimpijskie w Paryżu, 1924
- gra podwójna - 1. miejsce (z Vincentem Richardsem)
Finały singlowe w najważniejszych turniejach:
- Wimbledon 1923 - 0:6, 3:6, 1:6 z Williamem Johnstonem
- mistrzostwa USA 1928 - 6:4, 4:6, 6:3, 5:7, 3:6 z Henri Cochetem
- mistrzostwa USA 1929 - 6:3, 3:6, 6:4, 2:6, 4:6 z Williamem Tildenem
Źródła:
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
