Faza oralna
Z Wikipedii
Faza oralna – pojęcie zaczerpnięte z psychoanalizy.
Psychoanaliza |
Teoria psychoanalizy |
Historia psychoanalizy |
Szkoły psychoanalizy |
Terapia psychodynamiczna |
Koncepcja osobowości |
Jest to jedna z faz rozwoju psychoseksualnego, rozpoczynająca się tuż po fazie autyzmu pierwotnego. W odniesieniu do psychologii rozwojowej faza oralna odpowiada mniej więcej okresowi niemowlęctwa.
W fazie tej dziecko zaczyna wyróżniać pewną rzeczywistość zewnętrzną. Odczuwa to poprzez przykre bodźce, które zakłócają jego wcześniejszą autystyczną doskonałość. Stąd pierwszą reakcją na jakiekolwiek pobudzenie (wywołane głodem, chłodem, dotykiem) jest u dziecka agresja.
Przedstawiając ten problem w terminologii psychoanalitycznej trzeba stwierdzić, że kontakt ze światem zewnętrznym zaczyna się u człowieka od obsadzenia zewnętrznych obiektów popędem agresywnym. Dopiero ta pierwotna agresywna kateksja toruje drogę libidalnemu obsadzeniu w późniejszym okresie życia. Jeżeli dziecko nie obsadzi zewnętrznego obiektu popędem agresywnym, to obsadza nim samego siebie i doprowadza to do śmierci dziecka (jak to zostało wykazane w słynnym doświadczeniu Fryderyka II). Omawiana agresja skierowana przeciwko sobie (a raczej regresja do tej fazy) objawia się żałobą i melancholią, jako jedno ze źródeł depresjii.
W fazie oralnej po okresie agresji dziecko czerpie satysfakcję z zaspokojenia potrzeby głodu poprzez drażenie warg, języka, gardła poprzez pierś i pokarm matki. Obiektem obsadzanym libidalnie jest zatem pierś matki. Pierś matki jest tutaj wzorem jakiegokolwiek późniejszego obiektu miłości. W tym okresie dziecko w stosunku do obiektu jest tylko i wyłącznie pasywne. Dopiero pod koniec fazy oralnej wraz z ząbkowaniem, dziecko rozpoczyna aktywną relację z obiektem. Karl Abraham postulował istnienie subfazy sadystyczno-oralnej, w której dziecko przyjmuje aktywną postawę wobec piersi.