Europejski nakaz aresztowania
Z Wikipedii
Europejski nakaz aresztowania, uproszczona forma ekstradycji istniejąca w Unii Europejskiej, a umożliwiająca aresztowanie osoby podejrzanej lub oskarżonej o popełnienie przestępstwa albo już skazanej za nie, i wydanie jej do kraju, w którym zostanie postawiona przed sądem lub przekazana do wykonania wcześniej orzeczonej kary.
Europejski nakaz aresztowania został przewidziany na mocy Decyzji ramowej Rady Unii Europejskiej z dnia 13 czerwca 2002 roku, która weszła w życie 1 lipca 2002. O wydaniu osoby decyduje sąd kraju, na którego terytorium osoba przebywa. W odróżnieniu od ekstradycji, w przypadku europejskiego nakazu aresztowania rezygnuje sie z zasady podwójnej karalności, co oznacza, iż nie trzeba badać, czy kraj, który ma wydać również penalizuje czyn, za popełnienie którego pewien kraj stara się o przejęcie osoby. Wystarczy, że czyn jest karany w kraju, który wydał nakaz aresztowania.
Wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 27 kwietnia 2005 przepis kodeksu postępowania karnego (art. 607t par. 1) dotyczący europejskiego nakazu aresztowania z dniem 5 listopada 2006 utracił moc obowiązującą w zakresie umożliwiającym wydanie obywatela polskiego, który dopuścił się przestępstwa poza granicami Polski.
W uchwalona w następstwie wyroku Trybunału Konstytucyjnego Ustawa z 8 września 2006 roku o zmianie Konstytucji RP która weszła w życie 7 listopada 2006 dopuszcza wydanie obywatela polskiego innemu państwu lub międzynarodowemu organowi sądowemu, o ile możliwość taka wynika z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowej lub ustawy stanowiącej wykonanie aktu prawa stanowionego przez organizację międzynarodową, której Rzeczpospolita Polska jest członkiem.
Decyzja ramowa o europejskim nakazie aresztowania zawiera listę czynów, w przypadku których nie bada się, czy zachodzi podwójna karalność (w obu krajach). W przypadku przestępstw nie znajdujących sie na liście, brak podwójnej karalności, może być przyczyną odmowy wydania osoby, choć nie musi - pozostawione jest to do uznania sądu decydującego o wydaniu.
