Dulce Pontes

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Dulce Pontes (ur. 8 kwietnia 1969 w Montijo koło Lizbony) jest popularną portugalską artystką. Pisze i wykonuje głównie piosenki popowe i folkowe, nie stroni również od muzyki klasycznej. Sama definiuje się zazwyczaj jako artystka world music. Jej twórczość przyczyniła się do odrodzenia w latach dziewięćdziesiątych XX wieku portugalskiej miejskiej muzyki folkowej, znanej jako fado. Obdarzona silnym, dramatycznym i łatwo przekazującym emocje głosem, Dulce jest jedną z najsłynniejszych i najbardziej cenionych portugalskich wokalistek.

[edytuj] Dyskografia

Lusitana (1992)
Lágrimas (1993)
Brisa do Coração (1995)
Caminhos (1996)
Primeiro Canto (1999)
Best Of (2002)
Focus (2003)
O Coração Tem Três Portas (w przygotowaniu - pojawi się na rynku w 2006 roku)

[edytuj] Biografia i twórczość

Początkowo Dulce Pontes zamierzała zostać pianistką. Zdecydowała się na karierę piosenkarki po tym, jak w wieku 18 lat wygrała konkurs w swym rodzinnym mieście. Wkrótce potem zaczęła próbować swych sił jako aktorka w portugalskiej telewizji i teatrze. W roku 1991 wygrała krajowe eliminacje do Konkursu Piosenki Eurowizji. Reprezentowała swój kraj śpiewając piosenkę "Lusitana Paixão" ("Luzytańska Namiętność"). Zajęła ósme miejsce, co było do dzisiaj czwartym najlepszym wynikiem artysty reprezentujacego Portugalię.

W 1992 roku Dulce Pontes wydała swój debiutancki album zatytułowany Lusitana (Luzytanka). Zawierał on lekkie utwory popowe z elementami muzyki folk. Nie był to jeszcze repertuar wychodzący naprzeciw możliwościom, ambicjom i wyobraźni artystki.

W roku 1993 Dulce Pontes wydała następną płytę, zatytułowaną Lágrimas (Łzy). Album ten prezentował iberyjską muzykę folk, głównie fado. Ale było to fado wyjątkowo nieortodoksyjne, niekonwencjonalnie zaaranżowane, wzbogacone o rytmy i instrumenty współczesne oraz elementy tradycyjnej muzyki arabskiej i bułgarskiej. Umiejętność mieszania tradycyjnego fado ze współczesnymi stylami muzyki i nieustanne poszukiwanie nowych form muzycznej ekspresji szybko stało się znakiem rozpoznawczym twórczości Dulce Pontes. Należy jednak też zauważyć, że na albumie Lágrimas znalazły się dwie pieśni fado (Lágrima i Estranha Forma De Vida) nagrane na żywo w studiu i zaśpiewane w zgodzie ze wszystkimi wymogami fado klasycznego. To dwa utwory przyczyniły się do tego, że Dulce Pontes została natychmiast obwołana nastepczynią legendarnej pieśniarki fado Amalii Rodrigues. Ale największym sukcesem tego albumu stała się A Canção do Mar (Pieśń Morza). Dzięki Dulce Pontes utwór ten stał się prawdopodobnie najbardziej znaną poza granicami kraju piosenką portugalską, wielokrotnie nagrywaną i śpiewaną przez artystów na całym świecie (ostatnio przez Sarah Brightman, która z A Canção do Mar uczyniła główny motyw muzyczny swego albumu Harem). A Canção do Mar pojawiła się też na ścieżce dźwiękowej hollywoodzkiego filmu Lęk pierwotny z Richardem Gere i Edwardem Nortonem w rolach głównych.

W 1995 roku Dulce Pontes wydała album Brisa do Coração (Powiew Serca), nagrany na żywo podczas koncertu artystki 6 maja 1995 r. w Porto.

Następny album, zatytułowany Caminhos (Drogi), wydany został w 1996 r. Utrzymany on był w podobnej konwencji jak Lágrimas, ale krytyka uznała go za dojrzalszy, bardziej harmonijny i pozbawiony nieudanych pomysłów aranżacyjnych, których można się było doszukać na Lágrimas. Album ten potwierdził, że Dulce jest wybitną odtwórczynią utworów fado, ale dał też do zrozumienia, że nie zamierza ona być jedynie pieśniarką fado. Dulce Pontes zamierzała być artystką wszechstronną, która nie waha się balansować na krawędzi różnych stylów muzycznych lub przekraczać ich granice.

W 1999 r. wydany został album O Primeiro Canto (Pierwszy Śpiew). Krytycy zgodnie uznali go za najlepszy i najambitniejszy album Dulce. Nowości pojawiające się na tym albumie to elementy jazzu (w nagraniu albumu uczestniczyła ceniona portugalska wokalistka jazzowa Maria João) oraz fakt, że album ten jest prawie w całości akustyczny. Wiele z utworów na nim się znajdujących zostało napisanych przez Dulce. W poszukiwaniu materiału i inspiracji do tego albumu artystka zjeździła wiejskie regiony Portugalii, odszukując i wydobywając z zapomnienia stare tradycyjne melodie i instrumenty. Śpiewa na tym albumie nie tylko po portugalsku, ale też w innych językach iberyjskich - galicyjskim i mirandyjskim.

W 2002 r. Dulce Pontes wydała album Best Of.

Rok 2003 okazał się być zwrotem w karierze Dulce Pontes. Wydany został album Focus, nagrany w ścisłej współpracy i pod patronatem włoskiego kompozytora muzyki filmowej Maestro Ennio Morricone. Dulce zaśpiewała kilka znanych i cenionych utworów Morricone, ale znalazły się również na tym albumie kompozycje nowe, napisane przez Morricone specjalnie na tę okazję. Zadaniem albumu Focus było wydobycie na światło dzienne całego potencjału głosu Dulce Pontes. Krytycy uznali, że się to udało. Focus został nagrany w całości we Włoszech. Przeznaczony dla słuchaczy zarówno portugalskich, jak i międzynarodowych, Focus zawiera utwory śpiewane po portugalsku, hiszpańsku, włosku i angielsku.

[edytuj] Współpraca i koncerty

Poza Ennio Morricone, Dulce Pontes współpracowała między innymi z takimi światowej sławy artystami jak Andrea Bocelli, Cesária Évora, Caetano Veloso, Marisa Monte, Carlos Nuñez, the Chieftains i Kepa Junkera. Duet z angolańskim artystą Waldemarem Bastos jest jednym z ciekawszych utworów na płycie O Primeiro Canto. W duecie z grecką artystką Eleftherią Arvanitaki Dulce Pontes śpiewała po grecku (owoc tej współpracy znajduje się na płycie Eleftherii zatytułowanej Ekpompi).

Działalność koncertowa odgrywa bardzo dużą rolę w karierze Dulce Pontes. Poza ojczystą Portugalią Dulce koncertuje bardzo często w Hiszpanii (jest tam najpopularniejszą portugalską artystką) oraz w Grecji.