Chrapy (żegluga)
Z Wikipedii
Chrapy – urządzenie stosowane na okrętach podwodnych do doprowadzania powietrza do silników spalinowych w czasie, kiedy okręt jest zanurzony.
Chrapy zostały opracowane w Holandii, w okresie międzywojennym. Rozpowszechnione zostały w czasie II wojny światowej przez hitlerowskie Niemcy w ramach udoskonalania swojej floty podwodnej dla potrzeb bitwy o Atlantyk. Później zostały przejęte przez niemal wszystkich konstruktorów okrętów podwodnych.
Konwencjonalny okręt podwodny korzysta zasadniczo z napędu spalinowego w wynurzeniu oraz elektrycznego w zanurzeniu. Silniki elektryczne są zasilane z akumulatorów ładowanych przez silniki spalinowe w trakcie marszu w położeniu nawodnym okrętu. Taka konfiguracja napędu ma tę wadę, że w położeniu podwodnym zasięg i prędkość pływania są bardzo ograniczony przez małą pojemność akumulatorów.
Aby ominąć powyższe ograniczenie, wprowadzono chrapy. Chrapy pozwalają na doprowadzanie do okrętu zanurzonego na małą głębokość (zazwyczaj głębokość peryskopową) powietrza niezbędnego do pracy silników spalinowych. Silniki te mogą wtedy pracować dla napędzania okrętu i pozwalają na długotrwałe pływanie w zanurzeniu. Mankamentem takiego rozwiązania jest duża hałaśliwość silników spalinowych, co demaskuje zanurzony okręt.
Chrapy są obecnie stosowane zarówno na okrętach konwencjonalnych, jak i atomowych. Atomowe okręty podwodne mają bowiem awaryjny napęd konwencjonalny i na jego potrzeby mogą korzystać z chrap.
Chrapy składają się z długiego przewodu powietrznego i głowicy, która wystaje ponad powierzchnię wody. W głowicy znajduje się chwyt powietrza z zaworem zapobiegającym zalewaniu przewodu powietrznego przez wodę. Wylot spalin jest zazwyczaj umieszczony pod wodą, co pozwala rozpuszczać spaliny w wodzie i zmniejszać ilość dymu widocznego na powierzchni wody.
