Buntownicy z Bounty
Z Wikipedii
Buntownicy z Bounty (fr. Les révoltés de la Bounty, 1879) – opowiadanie Juliusza Verne'a o głośnym wydarzeniu z XVIII wieku – buncie załogi angielskiego statku Bounty niedaleko Tahiti (największej wyspy Polinezji). Wyrzucony kapitan William Bligh uratował się wraz z kilkunastoma marynarzami po przepłynięciu otwartą szalupą blisko 4000 mil morskich. Część buntowników pod wodzą Fletchera Christiana osiadła na wyspie Pitcairn na Pacyfiku i nie utrzymywała żadnych kontaktów ze światem aż do roku 1808, kiedy wyspa została ponownie odkryta przez załogę amerykańskiego żaglowca Topaz. Jedynym pozostałym wówczas przy życiu buntownikiem na wyspie był John Adams.
Oryginalna powieść wyszła spod pióra Gabriela Marcel (1843-1909), geografa z Biblioteki Narodowej w Paryżu. Juliusz Verne odkupił od niego pełne prawa do tekstu za kwotę 300 franków.
Na temat tego buntu angielskich marynarzy pisało wielu autorów. Spośród polskich – Zenon Kosidowski (Rumaki Lizypa), Lucjan Wolanowski (Buntownicy mórz południowych), Marian Mickiewicz (Dzieje zbuntowanego okrętu), Julian Czerwiński (Nieugięci żeglarze), Włodzimierz Haack (Chleb i korale), Waldemar Łysiak (Wyspy bezludne), a także nakręcono 3 filmy Bunt na Bounty (m.in. z Melem Gibsonem).
- Zobacz też
- Bounty
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Przekład Agnieszki i Andrzeja Zydorczaków (1996)
- Tekst w wielu językach w Jules Verne Virtual Library
- Historia żaglowca Bounty wraz ze źródłami książkowymi
- Historia wyspy Pitcairn (język angielski)
