Bronisław Pieracki
Z Wikipedii
Bronisław Wilhelm Pieracki (ur. 28 maja 1895 r. w Gorlicach, zm. 15 czerwca 1934 r. w Warszawie) - pułkownik Wojska Polskiego, legionista, polityk.
W latach 1914 - 1917 pełnił służbę w Legionach Polskich, a po ich rozwiązaniu, w wyniku kryzysu przysięgowego, został wcielony do armii austro-węgierskiej, w której służył do maja 1918. Następnie objął stanowisko dowódcy okręgu Polskiej Organizacji Wojskowej w Nowym Sączu a później we Lwowie.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, uczestnik walk z Ukraińcami we Lwowie. W 1919 przeszedł do pracy w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Zaangażowany w organizację przewrotu majowego. Został wybrany posłem na Sejm w marcu 1928 z listy Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Bardzo szybko zrzekł się mandatu i powrócił do Wojska Polskiego na stanowisko zastępcy szefa Sztabu Głównego. Karierę wojskową zakończył w 1929.
Od 1929 zajmował różne stanowiska rządowe - od grudnia 1930 do czerwca 1931 minister bez teki w randze wicepremiera w rządzie Walerego Sławka. W latach 1931-1934 Minister Spraw Wewnętrznych w rządach Aleksandra Prystora, Janusza Jędrzejewicza i Leona Kozłowskiego.
Postrzelony 15 czerwca 1934 przed lokalem BBWR, przez członka Organizacji Ukrainskich Nacjonalistów Grzegorza Maciejkę, zmarł tego samego dnia. Pośmiertnie awansowany na stopień generała brygady. Jego śmierć stała się pretekstem do powołania obozu odosobnienia w Berezie Kartuskiej. Pośmiertnie został kawalerem Orderu Orła Białego.
