Bolesław Wierzbiański

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Nagrobek Bolesława Wierzbiańskiego na Cmentarzu Komunalnym (d. Wojskowym) - Powązki, Warszawa, 23 lipca 2006 r.

Bolesaw Wierzbiański (ur. 16 listopada 1913 r. w Bachorzu, pow. Brzozów w Małopolsce – zm 26 marca 2003 r. w Nowym Jorku), dziennikarz, działacz polonijny, wydawca.

Ukończył krakowskie Gimnazjum im. Jana Kochanowskiego, był drużynowym V Krakowskiej Drużyny Harcerskiej im. Ks. Skorupki (1930-1933). Po przeniesieniu się do Warszawy został zastępcą komisarza do spraw zagranicznych ZHP, skupiając się na problematyce harcerstwa polskiego za granicą, jednocześnie współpracował z harcerskim pismem "Na tropie".

Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie na Uniwersytecie im. Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Podczas studiów był redaktorem czasopisma „Życie Akademickie” (1933-1938). Uzyskał tytuł magistra praw i ekonomii. W okresie uniwersyteckim był aktywnym członkiem Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej. Od 1939 roku przebywa na emigracji, początkowo we Francji, a od 1940 roku w Anglii.

W czasie wojny był korespondentem wojennym Polskiej Agencji Telegraficznej (PAT), później zakłada Polską Agencję Prasową „Światpol". Był redaktorem serwisu dla prasy obcojęzycznej „Free European Press Servise”. Po wojnie został prezesem Związku Dziennikarzy RP, a w okresie 1947–1953, pełnił funkcję prezesa Międzynarodowej Federacji Wolnych Dziennikarzy, współpracuje z Polską Agencją Telegraficzną, z polskim radiem w Londynie i brytyjską BBC. Współtworzył organizację emigracyjną Polski Ruch Wolnościowy „Niepodległość i Demokracja”. Stara się znaleźć zatrudnienie dla polskich dziennikarzy w powstających pod koniec lat 50. programach radiowych skierowanych na Polskę i Europę Środkowo-Wschodnią. Rozpoczął współpracę z Głosem Ameryki i Radiem Wolna Europa, z siedzibą w USA. Często podróżował do Stanów Zjednoczonych, co pozwaliło mu na utrzymanie kontaktów z amerykańskimi ośrodkami politycznymi, środkami masowego przekazu oraz Polonią.

W 1956 roku przeniósł się do USA na stałe, pracował jako komentator „Radia Wolna Europa” oraz „Głosu Ameryki”. W okresie tym prowadził również agencję prasową „Foreign News Service”, agencja ta zajmowała się redagowaniem materiałów o polityce sowieckiej i sytuacji w Europie Środkowo-Wschodniej.

Był współzałożycielem i pierwszym redaktorem naczelnym gazety nowojorskiej „Nowy Dziennik”, prowadził gazetę przeszło 30 lat, do śmierci.

Bolesław Wierzbiański był jednym z dyrektorów ogólnokrajowego Kongresu Polonii Amerykańskiej, był założycielem fundacji dziennikarskiej „International Committee on Journalism”, był komisarzem do spraw praw człowieka w administracji miejskiej Nowego Jorku, był członkiem Polskiego Instytutu Naukowego. Bolesław Wierzbiański był również prezesem honorowym Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich oraz laureatem dziennikarskiej nagrody im. Bolesława Prusa. Od rządu polskiego otrzymał Krzyż Komandorski Polonia Restituta i Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej. We wrześniu 1999 roku otrzymał Order Orła Białego - najwyższe polskie odznaczenie państwowe.