Biskup tytularny
Z Wikipedii
Biskup tytularny to biskup mający tytuł dawnej, już nie istniejącej diecezji. Tytuł nadawany jest przez papieża głównie wybranym biskupom pomocniczym ordynariuszy, a także wyższym urzędnikom Kurii rzymskiej, nuncjuszom, delegatom apostolskim lub innym duchownym pełniącym specjalne zadania zlecane im przez papieża lub narodowe Konferencje Biskupów.
Powstanie instytucji biskupstwa tytularnego wiąże się z podbojami muzułmańskimi chrześcijańskich państw Wschodu, Afryki i Hiszpanii w VII i VIII wieku. Zmuszeni do opuszczenia swoich diecezji biskupi pomagali po przeniesieniu się do krajów chrześcijańskich miejscowym ordynariuszom. W nadziei na szybkie odzyskanie dla chrześcijaństwa utraconych terytoriów, papieże mianowali po ich śmierci następców wyznaczając im tymczasowo zadania pomocnicze w istniejących diecezjach lub używając do spełniania różnorodnych misji. Sytuacja tymczasowości przedłużała się, a po klęsce wypraw krzyżowych stało się jasne, że walka z islamem potrwa jeszcze długo. Papież Klemens V na początku XIV wieku usankcjonował istniejący stan rzeczy. Od tej pory biskup ordynariusz chcąc mieć pomocnika zwracał się o to do Stolicy Apostolskiej. Wytworzył się zwyczaj mianowania biskupów nierezydencjalnych z tytułami diecezji nie istniejących pomagających w pracy biskupom rezydencjalnym. Biskupów takich nazywano episcopus in partibus infidelium (na terenach zajętych przez niewiernych). Dopiero w 1882 roku papież Leon XIII wprowadził nazwę episcopus titularis.
Biskupi tytularni są członkami krajowych Konferencji Biskupów.