Bill Johnston
Z Wikipedii
William M. Johnston, Bill Johnston (ur. 2 listopada 1894 w San Francisco, zm. 1 maja 1946), tenisista amerykański, zwycięzca Wimbledonu i mistrzostw USA, siedmiokrotny zdobywca Pucharu Davisa.
Niezbyt wysoki (1,70 m), praworęczny Johnston słynął głównie z topspinowego forhendu. Uderzenie to uchodziło za najlepszy forhend na świecie do czasu występów ekwadorskiego gracza Pancho Segury. Amerykanin dobrze grał również wolejem. Po pierwszych sukcesach odnoszonych w początkowych latach I wojny światowej Johnston stał się ulubieńcem amerykańskiej publiczności, ale w okresie powojennym musiał uznać wyższość innego Williama - Tildena. Johnston, nazywany dla odróżnienia od rywala Little Bill, stoczył z Tildenem sześć pojedynków finałowych o mistrzostwo USA. Wygrał tylko pierwsze spotkanie, wykorzystując słabszą wówczas jeszcze stronę przeciwnika, bekhend. Kolejne spotkania rozstrzygnął na swoją korzyść Tilden, uważany za jednego z najwybitniejszych tenisistów w historii.
Johnston nauczył się grać w tenisa jako nastolatek, początkowo podpatrując graczy na publicznych kortach w San Francisco. W 1915 zdobył pierwszy tytuł mistrza USA, pokonując w finale Maurice McLoughlina, rok później przegrał w pięciosetowym finale z Richardem Williamsem. Był w tych latach także mistrzem USA w deblu w parze z Clarence Griffinem. Wstąpił następnie do marynarki wojennej. Powrócił do tenisa w 1919, wygrywając po raz drugi mistrzostwa USA (w finale z Tildenem). W kolejnych latach finały gry pojedynczej przegrywał do Tildena (1920, 1922, 1923, 1924, 1925), trzykrotnie zmuszając rywala do pięciosetowej walki. Szczególnie dramatyczny przebieg miał finał z 1922, w którym Johnston prowadził 2:0 w setach, a w czwartej partii 3:0. W 1920 wygrał po raz trzeci grę podwójną (ponownie z Griffinem), a w 1921 grę mieszaną (z Mary K. Browne).
W 1923 odniósł swoje jedyne zwycięstwo na Wimbledonie. Wykorzystując nieobecność Tildena, pokonał Vincent Richardsa, a w finale Franka Huntera. W drodze do końcowego zwycięstwa stracił tylko jednego seta, a finałowemu rywalowi Hunterowi oddał zaledwie cztery gemy. Johnston miał na koncie także tytuły mistrza USA na kortach ziemnych - w 1919 i 1920 w singlu, w 1919 w deblu z Samem Hardym.
Niezależnie od rywalizacji indywidualnej z Tildenem Johnston tworzył z nim znakomity duet w Pucharze Davisa. Tych dwóch graczy decydowało o serii zwycięstw USA w Pucharze Davisa w latach 1920-1926, w tym okresie Johnston jedyną porażkę poniósł w 1923 z Australijczykiem Jamesem Andersonem. Zgodnie z ówczesnym regulaminem ekipa broniąca trofeum w kolejnej edycji rozgrywek występowała jedynie w finale, stając na przeciw rywala wyłonionego z grona pretendentów. Do finału w 1920 Amerykanie przystępowali z pozycji pretendentów, mając na koncie zwycięstwa nad Francuzami i Brytyjczykami. W finale przeciwko Australii Johnston pokonał Geralda Pattersona i Normana Brookesa, a w parze z Tildenem zdobył także punkt deblowy. W 1921 w obronie Pucharu pokonał Japończyków Zenzo Shimizu i Ichiya Kumagae, w 1922 Australijczyków Pattersona i Johna Hawkesa, w 1923 Australijczyka Hawkesa (przegrał z Andersonem). W 1924 na pozycji drugiego singlisty Johnstona zastąpił Vince Richards, a udział Little Billa ograniczył się do debla z Tildenem, w którym Amerykanie pokonali Pattersona i Patricka O'Hara-Wooda. Kolejne trzy edycje to rywalizacja Amerykanów z muszkieterami tenisa - w 1925 i 1926 dotychczasowi triumfatorzy wychodzili obronną ręką (Johnston w obu finałach zwyciężał Lacoste'a i Jeana Borotrę), ale w 1927 Francuzi odebrali Puchar. W tym finale słabiej dysponowany Johnston poniósł dwie porażki, ulegając Lacoste'owi i Henri Cochetowi, co przy porażce Tildena z Lacoste'm przesądziło o wyniku.
Wkrótce po nieudanym finale Pucharu Davisa w 1927 Johnston zakończył karierę. Od czasu służby wojskowej w czasie I wojny światowej jego zdrowie nie było w najlepszym stanie, zmarł w 1946 w wieku 51 lat na gruźlicę. W 1958 jego nazwisko wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.
Billa Johnstona nie należy mylić z innym amerykańskim graczem tego okresu o podobnym nazwisku, Wallace Johnsonem (m.in. rywalem Tildena w finale mistrzostw USA w 1921).
Osiągnięcia w najważniejszych turniejach:
- mistrzostwa USA
- gra pojedyncza - wygrane 1915, 1919, finały 1916, 1920, 1922, 1923, 1924, 1925
- gra podwójna - wygrane 1915, 1916, 1920 (wszystkie z Clarence Griffinem), finał 1927 (z Richardem Williamsem)
- gra mieszana - wygrana 1921 (z Mary K. Browne)
- Wimbledon
- gra pojedyncza - wygrana 1923
- Puchar Davisa
- wygrane 1920, 1921, 1922, 1923, 1924, 1925, 1926
Finały singlowe w najważniejszych turniejach (późniejszych wielkoszlemowych):
- mistrzostwa USA 1915 - 1:6, 6:0, 7:5, 10:8 z Maurice McLoughlinem
- mistrzostwa USA 1916 - 6:4, 4:6, 6:0, 2:6, 4:6 z Richardem Williamsem
- mistrzostwa USA 1919 - 6:4, 6:4, 6:3 z Williamem Tildenem
- mistrzostwa USA 1920 - 1:6, 6:1, 5:7, 7:5, 3:6 z Williamem Tildenem
- mistrzostwa USA 1922 - 6:4, 6:3, 2:6, 3:6, 4:6 z Williamem Tildenem
- Wimbledon 1923 - 6:0, 6:3, 6:1 z Frankiem Hunterem
- mistrzostwa USA 1923 - 4:6, 1:6, 4:6 z Williamem Tildenem
- mistrzostwa USA 1924 - 1:6, 7:9, 2:6 z Williamem Tildenem
- mistrzostwa USA 1925 - 6:4, 9:11, 3:6, 6:4, 3:6 z Williamem Tildenem
Źródła:
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
