Bakelit
Z Wikipedii
Bakelit - najstarsze, syntetyczne tworzywo sztuczne (fenolowo-formaldehydowe tworzywa sztuczne). Technologia produkcji bakelitu została wynaleziona przez Leo Hendrika Baekelanda na początku XX wieku (1907-1909).
Tworzywo to, pomimo niezbyt dużej wytrzymałości mechanicznej i sporej kruchości, przez wiele lat było jedynym, masowo stosowanym tworzywem sztucznym. Jego głównymi zaletami jest niepalność, nietopliwość, nierozpuszczalność, niskie przewodnictwo prądu elektrycznego, słaba przewodność cieplna oraz względnie duża odporność chemiczna.
Stosowane było przede wszystkim w przemyśle elektrotechnicznym jako materiał konstrukcyjny i izolacyjny, oraz w wielu innych zastosowaniach, gdzie potrzebne było tworzywo odporne na szereg czynników, a jednocześnie możliwe do formowania w niemal dowolnych kształtach (poprzez odlewanie lub prasowanie proszku) i podatne obróbce mechanicznej.
Bakelit to właściwie cała gama polimerów otrzymywanych poprzez kondensację fenolu lub krezolu z aldehydem mrówkowym. Bakelit, podczas kondensacji, która odbywa się poprzez ogrzewanie, przechodzi przez trzy fazy:
- bakelit A - rezol - topliwy, rozpuszczalny w wielu rozpuszczalnikach, jak np. aceton, alkohole
- bakelit B - rezitol - faza pośrednia
- bakelit C - rezit - nietopliwy i nierozpuszczalny
W zastosowaniach praktycznych do bakelitu dodawano rozmaite wypełniacze, najczęściej włókniste, jak np. azbest, papier, mączka drzewna.
Zobacz też: fenoplasty.
