Autoagresja komórek
Z Wikipedii
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz w dyskusji tego artykułu lub na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Autoagresja komórek polega na zaistnieniu odpowiedzi skierowanej przeciwko własnym, prawidłowym komórkom organizmu.
Organizm wytwarza przeciwciała skierowane przeciwko własnym komórkom, tkankom i niszczy je. Normalnie organizm wytwarza przeciwciała przeciw antygenom wnikającym z zewnątrz. Autoimmunizacja ma miejsce przy: anemii złośliwej, chorobach tarczycy (choroba Gravesa-Basedowa, choroba Hashimoto), przedwczesnej menopauzie, niektórych postaciach reumatyzmu (reumatoidalne zapalenie stawów, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa), niepłodności męskiej spowodowanej obecnością autoantygenów prowadzących do zlepiania plemników.
Inna grupa schorzeń związana jest z humoralną odpowiedzią immnologiczną, która polega na powstawaniu przeciwciał skierowanych przeciw antygenom czynnika chorobotwórczego. W normalnych warunkach kompleksy antygen-przeciwciało są pożerane i trawione przez komórki żerne. Zdarza się jednak, że te kompleksy są deponowane w śródbłonku drobnych naczyń krwionośnych rozmaitych narządów. Owe depozyty immunologiczne inicjują kolejne patologiczne procesy, w których biorą udział komórki żerne, z tym, że to nie tyle zdeponowane kompleksy, lecz tkanka, na której powierzchni się one odłożyły, staje się ofiarą komórek żernych. W ten sposób dochodzi do chorób kompleksów immunologicznych, w których istotną rolę odgrywa także komplement i jego składniki zwane anafilatoksynami. Do chorób z udziałem kompleksów immunologicznych należą kłębuszkowe zapalenia nerek i niektóre choroby drobnych naczyń krwionośnych.
Bywa też, że własne tkanki organizmu, do tej pory tolerowane przez układ immunologiczny, z różnych powodów stają się przedmiotem jego ataku. Autoantygeny albo zmieniają swoją antygenowość, np. w wyniku zetknięcia się z wirusem, albo - nie zmienione - mogą być zaatakowane przez zmienione (zmutowane) limfocyty. Przełamanie tolerancji wobec własnych antygenów prowadzi do chorób z autoagresji. Tak zwana autoimmunizacja to wytwarzanie przez organizm przeciw ciał skierowanych przeciwko własnym komórkom, tkankom i niszczenie ich. Spowodowana niedoborem komórkowych i hormonalnych czynników immunoregulacyjnych oraz wzrostem immunogenności własnych tkanek związanym z zaburzeniami ich metabolizmu. Należą do nich choroby układowe, takie jak reumatoidalne zapalenie stawów i spokrewnione z nim schorzenia, toczeń rumieniowaty, oraz liczne choroby określonych narządów, takie jak: przewlekłe autoimmunologiczne zapalenie wątroby, immunologiczne zapalenie tarczycy, nieswoiste zapalenia jelit, cukrzyca typu 1, stwardnienie rozsiane, pęcherzyca.
Układ immunologiczny może być miejscem toczenia się zapalenia. Do ostrych zapaleń węzłów chłonnych zaliczana jest mononukleoza zakaźna.
Narządy układu immunologicznego: szpik kostny, grasica, śledziona i węzły chłonne, są miejscem powstawania pierwotnych nowotworów. Grasiczak - nowotwór grasicy jest rzadki, znacznie częstsza jest ziarnica złośliwa (choroba Hodgkina) i chłoniaki nie-hodgkinowskie, w tym przewlekła białaczka limfatyczna.
Patrz też: Choroby autoimmunologiczne
 |
Przeczytaj też zastrzeżenia dotyczące pojęć medycznych na Wikipedii! Wikipedia:Wikiprojekt Nauki medyczne • Portal:Nauki medyczne |
|
