Allan Kardec
Z Wikipedii
Allan Kardec (właściwie: Hippolyte Léon Denizard Rivail), (ur.3 października, 1804 w Lyonie, zm. 31 marca 1869 w Paryżu), założyciel, teoretyk i "prorok" spirytyzmu.
Był uczniem i współpracownikiem Johanna Heinricha Pestalozziego, znał biegle kilka języków, wykładał matematykę, fizykę, chemię, astronomię, fizjologię, anatomię porównawczą i język francuski. Późno, bo dopiero kiedy miał 50 lat, zainteresował się zjawiskiem poltergeistów. Podczas gdy większość traktowała te zjawiska tylko jako ciekawą rozrywkę, Rivail postanowił zbadać je naukowo, szczególnie interesowały go metody komunikowania się z duchami za pomocą np. wybierania liter, wystukiwania ustalonego kodu lub "automatycznego pisania".
Rivail początkowo przypuszczał, iż przyczyną zjawisk może być tzw. magnetyzm Mesmera, jednak szybko odrzucił tę teorię. Nie był medium, dlatego musiał korzystać z pomocy różnych pośredników o "nadprzyrodzonych" zdolnościach, aby nawiązać kontakt z duchami. Ułożył listę 1018 pytań do duchów, które miały wyjaśnić ich naturę, świat duchowy i jego związek ze światem materialnym. Odpowiedzi duchów na te pytania umożliwiły mu napisanie i wydanie 18 kwietnia 1857 pod pseudonimem "Allan Kardec" "Księgi Duchów" (Le Livre des Esprits), która okazała się ogromnym sukcesem. W tym dziele przedstawił doktrynę spirytyzmu: Człowiek nie składa się jedynie z materii; jest w nim składnik myślący połączony z ciałem fizycznym, które porzuca, tak jak porzuca się zniszczone ubranie, kiedy jego aktualna inkarnacja dobiega końca. Po tej dezinkarnacji, zmarli mogą porozumiewać się z żywymi bądź bezpośrednio, bądź za pośrednictwem medium w sposób widzialny i niewidzialny. Zachęcony powodzeniem "Księgi Duchów" Rivail wydał kolejne: "Ksiegę Medium" (Le Livre des Médiums, 1861), "Ewangelię według Spirytyzmu" (L'Évangile selon le Spiritisme, 1864), "Niebo i Piekło" (Le Ciel et L'Enfer 1865) i "Genezę" (La Genèse, 1868), a także założył gazetę "Revue Spirite".
Nawet tak wybitni twórcy jak: Wiktor Hugo, Teofil Gautier, Wiktoryn Sardou i Arthur Conan Doyle, zaliczali się do zwolenników Kardeca i wierzyli, że dostarczył on naukowych dowodów na istnienie życia po śmierci. Kardec miał też licznych przeciwników (m.in. Georges Méliès), którzy twierdzili, że jest nieświadomą ofiarą sztuczek szarlatanów lub świadomym oszustem, zarabiającym na naiwności ludzkiej.
Rivail przybrał pseudonim "Kardec" w 1857 rzekomo za radą ducha Zefiro, który wyjaśnił, że w poprzednim wcieleniu Rivail był druidem o takim nazwisku. Rivail używał tego pseudonimu tylko w swoich publikacjach spirytystycznych. Został pochowany na cmentarzu Père Lachaise w Paryżu, w okazałym grobowcu w kształcie grobów megalitycznych z napisem: Rodzić się, umierać, odradzać, takie jest Prawo. Jego zwolennicy z całego świata ozdabiają grób kwiatami (jest najbardziej ukwieconym grobem na tym cmentarzu).
Po śmierci "proroka" jego dzieło kontynuowali Léon Denis (1846-1926) i Gabriel Delanne (1857-1926). Dziś Kardec w Europie jest prawie zapomniany, ale w USA i Brazylii (gdzie sprzedano 30 milionów jego książek) wciąż zalicza się do najpopularniejszych pisarzy francuskich.
