Alfons Parczewski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Alfons Józef Ignacy Parczewski
Urodzony	15 listopada 1849 Wodzierady
Zmarł	21 kwietnia 1933 Wilno

Alfons Józef Ignacy Parczewski, ur. 15 listopada 1849 w Wodzieradach w Kaliskiem, zm. 21 kwietnia 1933 w Wilnie, polski prawnik i działacz społeczno-polityczny, założyciel "Nowin Śląskich" we Wrocławiu (1884) i "Gazety Ludowej" w Ełku (1896), członek Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego, od 1915 profesor Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1919-1924 profesor, a następnie rektor Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, członek Polskiej Akademii Umiejętności; brat Melanii.

[edytuj] Biografia

Alfons początkowo pobierał naukę w domu pod kierunkiem Juliusza Teplickiego, byłego oficera WP, uczestnika powstania listopadowego. Od 1864 kontynuował naukę w gimnazjum kaliskim, które ukończył jesienią 1865. Został studentem prawa Szkoły Głównej w Warszawie, którą ukończył w w 1869, a po aplikacji sądowej w Warszawie został adwokatem w Kaliszu.

Na ten okres przypada największy rozkwit jego działalności politycznej i publicystycznej. Jako poddany rosyjski nie mógł zwalczać oficjalnie caratu, włączył się więc w obronę Polaków w zaborze pruskim i energię skierował na walkę z germanizacją. W 1881 został członkiem tajnego komitetu niesienia pomocy Mazurom, był współzałożycielem wychodzącej w Ełku w latach 1892-1902 "Gazety Ludowej".

W 1884 założył we Wrocławiu polskie pismo "Nowiny Śląskie". Od 1875 włączył się w ochronę praw Łużyczan, brał udział w corocznych posiedzeniach Macierzy Łużyckiej w Budziszynie. M.in. dzięki jego zabiegom Józef Ignacy Kraszewski ufundował stypendium dla studentów - Łużyczan.

Interesował się także losem Celtów i za udział w ruchu paraceltyckim przyznano mu tytuł "barda Walii" oraz członkostwo szkockiego towarzystwa "Gorset".

W marcu 1905 jako członek delegacji udał się do Petersburga w sprawie przywrócenia nauki języka polskiego w szkołach. W efekcie został aresztowany i zmuszony do opuszczenia kraju. Wrócił, gdy został wybrany do rosyjskiej Dumy Państwowej jako przedstawiciel Ziemi Kaliskiej. Funkcję tę piastował w latach 1906-1912. Walczył tam w obronie unitów i przeciwko usiłowaniom wyłączenia Chełmszczyzny z Polski.

Interesował się historią rodzinnej ziemi, czego wyrazem było włączenie jego eksponatów na wystawę starożytności i dzieł sztuki w Sieradzu w 1883 i udział w kaliskiej wystawie archeologicznej w 1900.

Kierował kasą pożyczkową dla ubogich rzemieślników. W 1886 został prezesem Towarzystwa Kredytowego miasta Kalisza, pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Prawników, Towarzystwa Muzycznego i Towarzystwa Krajoznawczego.

Ok. 1914 Parczewski przeniósł się do Warszawy, gdzie w 1915 włączył się w organizację Wydziału Prawa na reaktywowanym Uniwersytecie. W 1919 opracował memoriał na konferencję pokojową w sprawie zachodniej granic Polski, w którym podkreślał prawa Polski m.in. do Drezdenka i Santoka.

W 1919 przeniósł się do Wilna, gdzie został dziekanem Wydziału Prawa, a w latach 1922-1924 był rektorem Uniwersytetu Stefana Batorego. Był doktorem honoris causa tego Uniwersytetu i członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Zmarł w Wilnie 21 kwietnia 1933. Pochowany został na Starym Cmentarzu katolickim w Kaliszu.